COLUMN UIT LEWENBORG (219)

 Vlinders

Van vlinders in je buik tot vlinders in je tuin, of huis daar gaat het deze week over. Vlinders in je buik kunnen je onzeker maken, of juist heel erg blij. Dat aparte gevoel dat je de wereld door een roze bril bekijkt. Ze fladderen maar door in je lijf en ontregelen je hele systeem. Met moeite krijg je eten door je keel, de hele tijd moet je aan die ander denken. Het leven is zó mooi als je die roze bril op hebt. 

En dan soms plots, komt daar een abrupt een eind aan. De vlinders verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar ik zou mijn bijnaam niet hebben gekozen als ik toch rustig door blijf fladderen.

Ja, mijn bijnaam is ‘fladderende vlinder’ Ik fladder dan ook heel wat af, altijd vrolijk en blij met het leven wat ik leid…en soms ook met een lange ‘ij’ hoor daar niet van. Net als bijvoorbeeld de echte vlinders die graag in grote getalen op mijn vlinderstruik af kwamen deze zomer en eindigden met een lange ‘ij’ omdat juist mijn kater er onder zat en hij die vlinders wel heel geweldig vond. Hoog springend ving hij er enkelen, dat was best wel zielig voor die vlinders. 

De kat deze flauwekul maar even afgeleerd, waarna hij kort daarna een kikker mee in huis sleepte en het beest los liet die al springend onder een kast verdween, de kat er luid blèrend voor en ik half hysterisch werd. Een theekopje met schotel uit de kast gerukt, die daar stond te pronken en waar ik heel zuinig op was, omdat deze ooit jaren geleden veelvuldig werd gebruikt door mijn oma. Als wapen had ik een plumeau die ik onder de kast langs haalde om die kikker te vangen, met achtergrond geluid van de kat en mijn gevloek en gescheld. Uiteindelijk lukte het om de kikker te vangen, één pootje minder helaas doordat ik het schoteltje te hard op het kopje sloeg. Schrok me rot van die uitstekende poot en de kat maar blèren. De hele buurt kon weer eens mee genieten, was niet grappig, echt niet!

Nou goed, we hadden het over vlinders geloof ik. Mijn oma was dus vroeger dol op vlinders en soms vloog er wel eens eentje naar binnen. Ze geloofde dan heilig dat het een overleden bekende was die haar even kwam begroeten. Ik vond dat wel heel bijzonder en was nog erg jong, ik geloofde dat gewoon, want oma was toch een wijze vrouw.

Nog niet zo heel lang geleden (paar jaar) besefte ik ook dat er meer tussen hemel en aarde bestaat.  Dat kan gewoon niet anders, want als zowel de hond en de kat dicht naast elkaar zittend beide blij in de lucht rondkijken, waarbij de hond zijn staart er nog niet af kwispelt en ik iets over mijn schouder heen voel gaan, kan dat niet zomaar toeval zijn. Kippenvel over mijn hele lijf. Helaas weten we niet wie het is geweest. Ik ben in korte tijd veel dierbaren verloren, het moet wel één van die mensen zijn geweest. Een dag later vloog er in mijn huis een vlinder, ging naast mijn kopje koffie zitten, fladderde even met z’n vleugeltjes op en neer en vloog kort erna weer naar buiten.

Als vlinders zouden kunnen praten, wat zouden ze ons dan duidelijk proberen te maken?

2021©Vlindertje73