maandag 4 oktober 2021

JAN & ALLEMAN (4)

 Stappen en zegeningen

Jullie ook?

Doen jullie dat ook? Stappen tellen. Fancy smartwatch om de pols, die precies bijhoudt of je een beetje geslapen hebt, of je wel voldoende drinkt, hoe je hart het doet en of je wel voldoende stapt. Voor de studenten onder ons: dat hightech ding meet dus niet of je bent wezen stappen hoeveel biertjes erin gegaan zijn (‘flauw Jan, weet ik, kon het niet laten, ben in een vrolijke nazomerbui’ ). Nee, dit gaat allemaal over gezondheid. We zijn steeds minder goed in staat om te voelen hoe lijf, leden en geest ervoor staan, dus hebben we apparaatjes uitgevonden die dat allemaal kunnen meten. Of zou het andersom zijn? We gebruiken steeds meer techniek om te registreren, waardoor we verleerd zijn om zelf te voelen hoe het gaat? 

Hoe dan ook, het is mooi weer en ik ben nog lang niet aan mijn gestelde doel voor vandaag: 10.000 stappen. Dus trek ik de wandelschoenen aan en ga op pad, de wijk in, boodschappen doen, stappen tellen. 

Ontroerend

Tussen de Lidl en de Aldi wandel ik met een inmiddels aardig gevuld rugzakje (de tomaten en de paprika’s waren in de aanbieding) door de groene long. Voor me wandelt in alle rust een al wat oudere mevrouw met 2 kleine hondjes. De geknakte, loshangende tak aan de groengrijze wilg naast het smalle paadje haalt ze van de boom, zodat niemand erachter kan blijven hangen. Even verderop blijft ze staan, gaat voorzichtig door de knieën en precies wanneer ik naast haar ben pakt ze een worm van een centimeter of 10, die haar pad kruist en verhuist hem (haar?) naar het groen naast het asfalt. Met: ‘Daar heeft hij het vast beter naar zijn zin, dan op het asfalt’, laat ik haar weten hoe mooi ik dit bijna boeddhistische gebaar vind. ‘Dat doe ik altijd’, zegt ze lachend. ‘Alle beestjes die ik op mijn dagelijkse route zie, leg ik aan de kant’. Voor haar heel normaal, ik vind het ontroerend.

Hetzelfde, maar dan anders

Even verderop, voorbij ons opvallende Eigen Heerd wijkgebouw zitten buurtbewoners buiten in het zonnetje te chillen. Nou ja chillen…de speaker is met een verlengkabel buiten op het terras gezet en ik ben bang dat de oorverdovende boem-boem-boem-bas mijn tomaten direct in puree verandert. ‘Je zal er maar naast wonen’, bedenk ik wanneer ik me door deze niet te vermijden, alles doordringende jungle van geluid beweeg. Voor me fietst een vader met 2 dochters. ‘Kan je dáánsen met je fiets?’, vraagt de vader aan zijn dochters en ik zie 3 vrolijke wijkbewoners uit het zadel komen. Ze spelen ‘schudden met die billen’. De fietsen gaan van links naar rechts en swingend vervolgt dit lenige drietal tweewielers hun weg. Prachtige choreografie, dat zo in een documentaire over het altijd levendige Beijum zou kunnen. Wat voor mij storende herrie is, is voor hen vrolijke muziek… Hoe we hetzelfde zo verschillend kunnen waarderen. Het blijft herrie, waar ik soms ook knap chagrijnig van kan worden, maar vandaag niet. Synchroon fietsen op ‘muziek’, ik kende het nog niet. 

Doel gehaald

Mijn horloge heeft mijn stappen geteld, ruim 7000. Doel niet gehaald, wanneer ik de kille cijfers moet geloven. Ik geloof er helemaal niks van! Ik doe dat knellende, dwingende ding af, denk terug aan de fraaie wandeling, het groen, de mensen die ik tegenkom, de één vol aandacht voor al wat leeft, de ander in zijn boem-boem-boem-bas wereld, de swingende fietsers. Ik tel mijn zegeningen. Doel gehaald.

Groet'n Jan Wedema

Geen opmerkingen:

Een reactie posten