JAN & ALLEMAN (5)

 De wereld is nait roazend 

Zucht

Zucht, moet dat? Ja dat moet. Ik ben net als jullie hartstikke coronamoe. En juist daarom moet het, want voor je het weet gaan we weer over naar ‘normaal’ (wat is dat?) en doen we alsof er nooit iets is gebeurd. Verandert er helemaal niets, gaan we weer vliegen (letterlijk) en draven, staan we in de file, werken we te hard, komen we bekaf thuis, hebben we geen ruimte meer voor elkaar. Terwijl we allemaal zo hard riepen dat we meer tijd en ruimte willen en meer met elkaar in contact willen zijn…maar dan echt! Daarom dus. Die gekke wereld, dat zijn wij, we doen het gewoon zelf. Mijn moeder zei het al: ‘de wereld is nait roazend moakt, ze wordt allain moar roazend bewoond’.

En dus begin ik toch bij corona, omdat ik het niet kan laten de persoonlijke en maatschappelijke impact van dat virus nog maar weer eens te benoemen. Ik kan maar niet begrijpen dat er mensen zijn die dat allemaal ontkennen. Je ziet het toch om je heen? Vraag het anders eens aan de mensen die zo’n beroerde ervaring hebben.

Gegijzeld

Dat gluiperig virus gijzelt de wereld nu al anderhalf jaar lang. Ze maakt mensen soms doodziek en voor een grotere groep dan we ons vaak realiseren zijn de lange termijn effecten zacht gezegd heel vervelend en voor één op de drie zelfs desastreus. En nee, dan hebben we het niet alleen over kwetsbare ouderen of zieken. Ook jonge, vitale mensen worden soms keihard gevloerd.

Ontwrichting

Corona ontwricht meer dan mensenlevens. Ze zet maatschappelijke verhoudingen op scherp. Ze polariseert en zet de boel op stelten als een stel onaangepaste Vindicaters. Familieleden die elkaar niet meer willen zien, collega’s die tegen elkaar worden opgezet, vriendengroepen waarin ontvrienden het nieuwe normaal lijkt. Wetenschappers tegenover mensen met hun eigen alternatieve ‘waarheid’.

Brandstof voor Angst

Als er iets is wat covid op haar geweten heeft dan is het wel dat ze de latente angst voor de ander van brandstof heeft voorzien. Blijf op afstand, dat is wel zo veilig. Terwijl het w.w.w. ons wil laten geloven dat we nog nooit zó met elkaar verbonden zijn geweest, komen we in de echte wereld steeds verder van elkaar af te staan zo lijkt het.

Boemerang

Gelukkig kunnen we nu toch voorzichtig vaststellen dat we aan de achterkant van corona zijn beland. Niet dat we de pandemie volledig onder controle hebben, dat blijft een illusie zolang het recht van de sterkste en de meest vermogende bepaalt waar de vaccins vooral naar toe gaan. Als er ooit duidelijk is geworden dat ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke ons als een boemerang raakt, dan is dat nu wel.

Heimwee

Ik voel een soort van heimwee naar een echte contactwereld waarin het tempo een tandje lager ligt, waarin iedereen weer mee mag doen, waarin we door dicht bij onszelf te blijven dicht bij de ander durven te komen, waarin al ons doen en laten wordt bepaald door het bewustzijn dat we een deel zijn van een groter geheel. Een tot rust gekomen mensenwereld, waarin we het verdragen dat je niet altijd (per omgaande) krijgt wat je wilt. Kun je je dat (nog) voorstellen?

Nait allain

‘You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one’! zong John Lennon in ‘Imagine’. Dat er meer zijn die dromen en doen (!) merkte ik de afgelopen week.

Een begane weg

Eerst zat ik ‘zomaar’ aan tafel met 3 bevlogen jonge (!) mensen die een begaanbare weg zoeken naar een wereld waarin echt contact weer centraal staat als basis voor ons (professionele) handelen. Levend enthousiasme, dat zich niet laat smoren door termen als naïef en illusie. We zijn niet alleen…

Schoonheid

Later, maandag, dagje vrij en mooi weer. Terrasje doen? Doen we! Dat liekt ons wel wat: een proeverij van brownies en blondies. We doezelen wat in het zonnetje, terwijl we wachten op de bestelling. Voorzichtig komt ze met het dienblad vol lekkers naar ons toe. Haar onweerstaanbare lach maakt blij. Clouseau zorgt voor de soundtrack: ‘zoveel schoonheid heb ik nooit gezien’. Achter haar komt haar stoere collega met het 2e blad zoetigheden voor mevrouw Alleman. Net wanneer de in het elegante zwart gestoken mevrouw van de bediening wil gaan vertellen wat we straks allemaal gaan proeven, neemt hij het over: dit is pure chocola, deez’ is met stroopwafel, dit is de special en zo gaat hij het hele rijtje langs. Zij wacht geduldig haar moment af. Zodra hij een stap achteruit doet ziet zij kans om alsnog te laten horen dat ook zij weet wat ze serveert. Trots gaat ze het hele assortiment bij langs.

Alles naar wens?

Wanneer we al een heleboel van al dat lekkers geproefd hebben komt hij terug: ‘Alles naar wens?’ Kan niet beter! We raken in gesprek, hij vertelt graag. Enthousiast verhaal over zichzelf, het werk, het bereiden van het gebak, welke hijzelf het lekkerst vindt, dat het niet de bedoeling is om er zelf van te snoepen, dat er soms wel eens een stukje afvalt en ja, dat die dan echt wel naar binnen gaat. Een zelfbewuste jongeman, die vindt dat het best wat drukker mag worden in de zaak.

Stel je voor

Ik beloof hem reclame te maken voor hun restaurant, al was het alleen maar om veel meer mensen te laten ervaren hoe het ook kan. Bij deze: Brownies & DownieS in de Oosterstraat in Groningen voor wie verlangt naar echt contact, vertragen en heerlijk eten. Dit is geen droom, maar het ideale antivirus dat ons beschermt tegen een dolgedraaide wereld. Stel je voor dat dát viraal gaat…

Groet'n Jan Wedema