JAN & ALLEMAN (15)

 In jouw schoenen

Even dacht ik nog dat het de naweeën waren van die worstelpartij met de directeur van Bijeumnieuws, dan had het tenminste nog iets heldhaftigs. Maar ziek worden van een op hol geslagen fantasie, dat zit er bij deze nuchtere Grunneger niet in. 

Kop zeer, ’t lief van de kook, blaffen als een olle hond dei last het van zwoar vuurwaark, alles dut zeer en ik wil wel 80 uur per dag sloap’n. Reken’n ken ‘k ook nait meer. Niks dut het nog eigenlijk. En negatief man, ik blief moar negatief. Ik zai gain enkele aanwiezing veur ook moar een streepje positief.

Met dat stokje tenminste twee-en-een-halve centimeter peuteren in mijn neus, die toch al zo aan de loop is. Stokje in het buisje, wekker op een kwartier. Nee hoor, wéér negatief. Ik ben nog nooit zo negatief geweest als in de afgelopen weken. 

En ik ben niet de enige. Jullie kunnen er vast over meepraten. ’t Is nog een hele toer om in deze donkere dagen voor Kerst al een glimp van het langverwachte licht op te vangen. Aan het eind van de tunnel ja. Ken je die wegen door bergachtig gebied. Je bent de ene tunnel nog niet uit, of je rijdt de volgende al weer in. Gelukkig weet je dat het aan het eind van al die tunnels lekker warm is en dat de zon weer schijnt. Het beloofde land waar jij je tentje opzet en niks anders meer hoeft te doen dan vrij zijn. Vakantie!

Maar nu even niet, nou ja, nu even wel weer dus. Heb je ze ook weer thuis zitten? De kids? We dachten toch echt dat we dát niet meer zouden doen! Hoe dan ook: de scholen houden we open, was het credo. Succes ermee. 

Tip: mocht het de komende week een zootje worden in huis, niet naar opa en oma, want dat is alsof je het varken (sorry, jullie engeltjes bedoel ik) op het spek bindt. Opa en oma behoren tot de kwetsbaren, dus… Huur Nanny McPhee maar in: gegarandeerd resultaat. Aan het eind van de week heb je de braafste kinderen van de hele wereld. Of je dat zou moeten willen laat ik volledig aan je eigen wijze ouderschap over. 

Gaan we weer: Basisscholen dicht. Kinderen naar huis. Ouders in de hoogste (kerst)boom. Het OMT riep het al weken. Doen! Het kabinet ook, maar dan juist weer het omgekeerde. Niet doen! Stiekem toch, nou ja, omikron enzo. Jawel, de mikro O was aan de beurt. Niet dat deze variant zo bescheiden is hoor, het lijkt veel op ‘Veni vidi vici’. Een soort Max Verstappen; de hele race zie je ‘m niet en dan vlak voor de finish erop en erover. 

Gaan we weer: Elkaar de tent uitvechten omdat deze beslissing te vroeg of juist te laat kwam, of helemaal niet had moeten komen. Of, zoals sommigen van ons denken: omdat er hé-le-maal niks aan de hand is. En als er niks aan de hand is moet er wel een andere reden zijn voor dit soort maatregelen…

Wie het weet die mag het zeggen. Als er iets is dat de afgelopen twee jaar duidelijk heeft gemaakt, dan is dat wel dat we vaak pas achteraf weten wat wijs was geweest. Wat is waar, wie heeft gelijk? Wie heeft de wijsheid in pacht? Die vind ik mooi hè, wijsheid is niet een soort van bezit, we kunnen haar hooguit van elkaar lenen. Wijsheid en wetenschap als twee innige zielsverwanten, die graag bij elkaar over de vloer komen, terwijl ze toch zo’n verschillend karakter hebben. 

Ik verlang terug naar een simpel leven waarin verbinding weer centraal staat. Nieuwe maatregelen (regels op maat dus) leggen we daarbij eerst langs een meetlat. Wat zijn de sociaalmaatschappelijke gevolgen van dit maatwerk voor de draagconstructie van onze samenleving. Dat vraagt naast kennis vooral heel veel wijsheid. 

Het zou al zoveel helpen als we af en toe eens eventjes in de (soms loodzware en soms verrassend vrolijke en lichte) schoenen van die ander zouden gaan staan. Om te voelen dat er meer manieren zijn om naar de werkelijkheid te kijken. Een oeroud verhaal:

Zeven leerlingen maakten met hun meester in het Verre Oosten een ochtendwandeling. Dauwdruppels schitteren in het prille ochtendlicht. Bij een grote dauwdruppel liet de meester halt houden. Hij schaarde de leerlingen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen toen welke kleur de druppel had. Rood, zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet. Ze waren zeer verbaasd over deze verschillen en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze ruzie. Toen liet de meester hen van plaats wisselen. En heel langzaam drong tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.

Schuif eens een plaatsje op… wat zie je?

Moi, groet'n Jan Wedema