COLUMN UIT LEWENBORG (236)

 Vervoer

Al jaren heb ik zelf geen auto meer en in het begin was dat erg wennen. Het was echter zonde dat er een auto voor de deur stond waar ik geen gebruik van maakte, dit in verband met de vele streepjes die ik regelmatig had in mijn gezichtsveld.

 Ik durfde het niet meer aan. Weg met dat ding en kocht er een scooter voor terug. Aangezien mijn hondje niet alleen kan zijn, moest er achterop een hondenmand worden geplaatst en zo konden we weer alle kanten op. De keren dat ik verder wegging, maakte ik gebruik van het openbaar vervoer. En bij zo nodige spoedgevallen staat er altijd wel een buurman of buurvrouw voor mij klaar, die wel een auto hebben. 

Zo ga ik regelmatig met een buurvrouw de wekelijkse boodschappen doen en neem dan de zwaardere boodschappen mee, de rest kan ik lopend doen aangezien de winkels vlakbij zijn. Ideaal vind ik, en af en toe rij ik in haar auto, wat ik toch echt nog niet verleerd ben.

Vorige week had ik even hulp in huis nodig en een kennis bood mij die hulp aan. Hun zijn erg gewend aan een auto en weten ook niet beter dat deze elke dag start en loopt. De dag voordat ze bij mij kwam moest de auto door de keuring en werd afgekeurd. Er mocht niet meer ingereden worden. Zo geschiedde dat mijn buurvrouw die kennis ging ophalen en bij mij voor de deur afzette. Na samen uren aan het poetsen te zijn geweest, waren we hard aan borrel toe en lekkere hapjes. Het werd later en later. Haar telefoon bliepte weleens, maar ze las de berichtjes niet. Pas toen ze gebeld werd nam ze op en had haar man aan de telefoon die vroeg hoe laat ze naar huis zou komen. 

‘O jee,’ zei ze verschrikt tegen haar man ‘ik heb helemaal geen vervoer terug, hoe moet dat nou?’ Haar man wist ’t ook niet. Zelf had ze er helemaal niet bij na gedacht dat ze even autoloos waren. Ze had wel vervoer naar mij toe geregeld, echter er niet aan gedacht dat ze ook weer iets moest regelen om terug naar huis te gaan. Ik ging aan de bel om iemand te vinden die haar even thuis zou willen brengen en dat lukte. Door een telefonische misverstand en 2 flessen wijn verder ging haar telefoon weer. Het was haar man die vroeg of ze haar pyjama ook mee had en hing meteen weer op. Beetje boos, zeg maar. 

‘OMG’ zei ze en keek verschrikt op de klok om te zien dat het al wel bijna zeven uur was. Ja, gezelligheid kent geen tijd. Oeps… Tegen acht uur was ze dan eindelijk thuis.

Zo zie je maar weer hoe je gewend bent aan iets en pas als het er niet meer is, dat je het dan mist. 

2022©Vlindertje73

Image by chenspec from Pixaba