COLUMN UIT LEWENBORG (242)

 Kortzichtigheid ten top

Soms als je even niet uit de voeten kan, kijk je weleens naar programma’s op de tv waar je je groen en geel aan kan ergeren. Ach, soms zijn er hilarische gevallen bij en dan moet ik om al die dommigheid lachen.

Ik heb het over het programma lang leve de liefde. Doordat ik mijn heup had verdraaid en even niet kon lopen, omdat ik boven op een aanrecht ging staan in standje ongemakkelijk om een lampje proberen vast te schroeven aan de muur. Echt niet handig en zo was ik verplicht om bankje te hangen. Telebanken, zoals ik het zelf ook wel noem. Nou goed, gelukkig neem ik vaak wat op, zodat ik de irritante reclames kan doorspoelen. Na wat series te hebben gehad, kwam ik dus lang leve de liefde tegen.

 Kijken jullie ernaar eigenlijk? Ik bedoel, ik wil het niet helemaal afzeiken hoor, maar af en toe zijn er van die verwaande knuppels die denken dat ze het meisje leuk vinden en ja, na een dag verlengen komt dan de aantrekkingskracht. Zo zei hij het tenminste, echter toen hij naar haar werk vroeg en zij vertelde dat ze een uitkering heeft was toch plots alles anders. 

Wat voor knuppel ben je dan, als je niet eens meer navraagt waarom zij een uitkering heeft. Het was heel simpel, not done, in zijn ogen. Kort door de bocht en ik zag de teleurstelling van het meisje in haar ogen. Echte kortzichtigheid ten top. Bah, wat een naar joch. Ik mag toch hopen dat die knuppel de rest van zijn leven gezond blijft, want stel eens dat hij wat krijgt aan mankementen dan wil hij toch ook als een normaal persoon gezien blijven? Niet alle mensen hebben voor de lol een uitkering! Achter elk mens gaat een persoonlijk verhaal schuil.

Kunnen mensen niet eerst eens leren nadenken voordat ze er iets uitkramen. Ik bedoel maar, misschien had ze wel een ziekte of weet ik veel wat. Veel van jullie weten toch ook dat ik allerlei mankementen aan mijn lijf heb, waardoor ik niet kan werken. Dat is echt wel erg en ik zou dolgraag willen dat het anders zou zijn en dan had ik allang weer op de vrachtwagen gereden bijvoorbeeld.

Er bestaan nu eenmaal onzichtbare ziektes, die je aan de buitenkant niet kunt zien. Zo kan ik ook de ene dag rondhuppelen en de andere dag mijn krukken nodig zijn. Gelukkig weten ze hier in mijn buurt, dat als ik met krukken loop het weer even mis is en kijken er al niet eens meer van op. Het enige wat ze dan zeggen is: 

‘Als je hulp nodig hebt, moet je even bellen hé? Dat weet je.’ 

Waar oordelen begint, houdt waarnemen op…

2022©Vlindertje73

Foto van: John Hain from Pixabay