Ook als je aan een rolstoel gekluisterd zit wil je er af en toe wel even uit. Als je dan, zoals deze rolrijder, aan de rand van Beijum- aan de Fultsemaheerd- woont is het park vlakbij en het mooie weer een geschenk. Proviand en hondje mee en huppakee, naar buiten waar de vogeltjes fluiten. Hij wilde wel pontificaal op de foto maar een wegrij-shotje leek me ook wel leuk. Achtenveertig jaar was hij toen hij een hersenbloeding kreeg. Bijna twee dagen lag hij alleen thuis voor hij werd gevonden. En anderhalf jaar Innersdijk was een hel als je hem moet geloven. En waarom zou je hem niet geloven:" We sliepen met zijn zessen op één kamer en het gebeurde me wel dat de stront me letterlijk om de oren vloog. Aan resocialisatie werd niks gedaan, ik moest alles alleen doen" Hij woont weer op zich zelf en dat doet hem deugt. Demonstratief gaat hij even recht op staan om te bewijzen dat hij nog wel kracht in zich heeft. Acht kinderen heeft hij en zijn vrouw verliet hem na zijn beroerte:" De relatie was al niet best maar dit kon er niet echt bij." De levenskracht en levenslust hebben hem niet verlaten."Je wordt geboren en je gaat dood, je gaat toch geen ellende toevoegen als het niet nodig is? Ik kies voor blijheid en opgewektheid." En voort ging hij. Op de terugweg naar Beijum, naar zijn gelijkvloerse huisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten