Al een jaar of negen begeleid ik Junior als hij gaat trainen of voetballen bij Gvav-Rapiditas. Nee, ik kan niet altijd mee, maar het is voor zover mogelijk leuk om wel te gaan kijken als hij met de edele voetbalsport bezig is. De hele cultuur om het amateurvoetbal heen heeft voor mij ook zo z'n vermakelijke kanten. De emoties, vooral het geschreeuw en getier van sommige ouders en trainers, langs de lijn op zaterdagochtend langs de velden, het blijft me verbazen en intrigeren. Maar goed. Het begon allemaal toen Junior bij de Puppies als dreumes tegen de bal aan leerde schoppen. Puppies doet me denken aan jonge, kleine hondjes, en daar lijkt puppievoetbal wel een beetje op. Jonge kwispelende puppiehondjes die achter een bal aanrennen. Junior heeft echter reeds de leeftijd van veertien jaar bereikt, en kijk, er gaat iets veranderen. Ik denk niet dat ze er speciaal voor hem zaten, maar er is vanaf het begin van dit prille seizoen ineens geïnteresseerd vrouwelijk schoon bij de training aanwezig. Die zaten er bij de puppieleeftijd nog niet, of het moeten de eigen moeders van de jonge hondjes zijn geweest. Op twaalf en dertienjarige leeftijd speelde dit nog niet. Veertien jaar worden en de puberteit ingaan, de tijd van interesse krijgen voor het andere (of zelfde) geslacht is aangebroken. Ik kan het me niet zo goed meer herinneren, maar ga je nou beter voetballen als je vrouwelijke blikken op je gericht weet? Of juist niet en leidt het alleen maar af?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten