GEMEENSCHAPSZIN IN DE FULTSEMAHEERD

Nee, ik kom het niet laten om gisteravond nog even naar de Fultsemaheerd te lopen. Een bewoonster had me hoogstpersoonlijk uitgenodigd om even een glaasje te komen drinken en de sfeer te komen proeven. (Zie blogbericht van gisteravond over de aankondiging van een barbecueavond in deze heerd)
Maar eerst even dit. Heel mooi die halelujaverhalen over Beijum, maar de wijk heeft net als andere wijken in de stad ook een schaduwkant.

Wandelend door de Froukemaheerd, op weg naar de Fultsemaheerd, zag ik ineens drie politieauto's en een zestal agenten in een voortuin in de eerstgenoemde heerd. De agenten waren in gesprek en het leek erop dat ze iets aan het sussen waren. Tja, wat moet je. De camera er op richten en vragen stellen? Nee, er zijn van die situaties waarin je aanvoeld dat je dat niet moet doen. Uw blogger en enkele agenten groetten elkaar vriendelijk en eerstgenoemde liep door. Een vijftig meter verderop in de Froukemaheerd zag hij een tiental buurtbewoners staan. Ze stonden er aangedaan bij en vormden een beschermende kring om een buurtgenote heen. Hier leek het me veilig en in orde om vragen te stellen, wat was er aan de hand? Wel, de buurtgenote was in haar huis belaagd en bedreigd, zo werd me alras duidelijk. De aangedane Beijumse: "Ik ben aangevallen door mijn ex-partner, kijk hier heb ik nog een wurgplek." De vrouw ontblootte haar bovenlichaam en liet de rode striemen zien van de onvrijwillige 'omhelzing.' Wat lullig ja, was dat uw ex-vriend of man? "Nee, ik ben lesbisch, mijn oude vriendin kan me niet loslaten en kwam aan de deur om verhaal te halen en om me terug te claimen." Emoties, onbegrip en wanhoop.
Uw blogger wenste haar sterkte en vervolgde zijn pad met gemengde gevoelens. Nooit leuk, huiselijk geweld, maar wat een emancipatie dat dit ook in de lesbische 'wereld' voorkomt. Is dat cynisch gesteld? Ik weet het niet. Een vrouw die haar ex-vriendin belaagd, het kan allemaal tegenwoordig.

In de Fultsemaheerd aangekomen wachtte uw blogger een warm bad. Wat een hartelijkheid, wat een gemeenschapzin en  wat een voortreffelijke sfeer. Zie foto. Nee, ik kom niet zo vaak in deze oostelijke heerd van Beijum, maar de gezelligheid en openheid walmde me tegemoed. Elke laatste zaterdag van de schoolvakantie wordt een barbeceu georganiseerd rondom het pleintje in de Fultsemaheerd. Lovende verhalen over elkaar:" We lopen de deur onderling niet plat, maar als er iets is zijn we er voor elkaar." Jubelende verhalen over het woongenot hier en het Beijumerbos dat op een steenworpafstand ligt. Allemaal mensen die vijftien jaar of langer in deze heerd wonen. Verhalen over het onbegrip dat Beijum geen goede uitstraling zou hebben: "Dat ligt aan de media."
Allemaal tevreden mensen dus die daar wonen. Het gedoe over het imago van Beijum is ondergetekende al lang en breed voorbij, net als dat stomme gezeur over achterstandswijk Beijum. Wat moet je daar nou nog over schrijven? Hoezo als wijk in een slachtofferrol schieten? De Fultsemaheerders zijn ook geen klagers, ze gaan van hun eigen kracht uit en ze hadden dikke lol met elkaar. Uw blogger houdt wel van de tegenstellingen in zijn wijk. Een vleugje huiselijk geweld en een heerd met trotse bewoners. Tranen, bier en wijn zag hij. Yes, this is Beijum.