BEIJUMBORG (48)

 Sint op de platte wagen

Een buurman stuurde wat facebookfoto’s van de aankomst van Sinterklaas op een platte wagen bij de Dom Helder Camara-school, dit jaar. Sint was wat vroeg (al op vrijdag 2 december stond iedereen vol verwachting op het schoolplein klaar) en hij had zijn zwartste Pieten helaas thuis gelaten, maar toch: het deed bij mij onmiddellijk warme herinneringen naar boven komen….

Onze jongste dochter was nog diepgelovig, toen ik voor de zoveelste keer werd gevraagd om de Goedheiligman een beetje te assisteren bij de vele bezoeken die hij af moest leggen in Groningen. Nu moet u weten dat je voor die rol een zeker postuur nodig hebt: liefst ben je lang, niet al te corpulent, je beschikt over een lage stem en je kunt goed wuiven. Uw columnist voldeed in die dagen nog aan alle criteria, en hem werd dus gevraagd om zich ‘s morgens deksels vroeg naar een zeker adres te begeven, om daar voorzien te worden van alles wat de echte Sint ook heeft: een wat bleek gezicht, iets aangezette ogen, een witte baard, snor en lange hoofdharen, een lange witte jurk en een mantel, een stola, een mijter, nog wat juwelen hier en daar, witte handschoenen en natuurlijk een mooie staf. 

Binnen een uur was deze Beijumer veranderd in een tamelijk overtuigende hulp-Sinterklaas.

Die dag redden we in een koets van Zuidwolde naar de DHC, en…..het sneeuwde! Het was ook akelig koud maar gelukkig had Snt nog net voor het vertrek het kleinste kamertje opgezocht, zodat hij zich niet onmiddellijk na aankomst al even waardig ‘terug moest trekken’. Op het schoolplein stonden honderden lieve kinderen klaar, er klonk luide sinterklaasmuziek, de onderwijzers en onderwijzeressen waren toch wel een beetje zenuwachtig, maar als een rots in de branding waren daar ook de concierge en –natuurlijk- het toenmalige hoofd der school, Henk Post. Henk stond bekend als ‘streng doch rechtvaardig’, maar vooral toch als streng.

Sinterklaas werd door het hoofd begroet, en mocht gelijk ook wat zeggen. Dat werd zoiets als: “bedankt lieve kinderen dat ik hier mag zijn, we gaan er een leuke dag van maken, en meneer Ten Post zal mij daar bij helpen”. Dat Sint de achternaam van die strenge meneer Post (expres) niet goed uitsprak leverde met name onder het onderwijzend personeel veel hilariteit op: het gezag van de hoogste baas werd daardoor toch een klein beetje aangetast. Maar ja: Sint is oud en vergeetachtig, dus de hele dag was het “meneer Ten Post” voor en “meneer Ten Post” na. Pure plagerij, maar hij kon daar wel enigszins tegen…..

‘s Morgens waren alle groepen in de onderbouw aan de beurt, en aangezien daar nog vele gelovigen onder zaten werd het echt wel serieus, zo af en toe. De kinderen deden allerlei spelletjes en stukjes voor de Sint, en toen de jaargroep waarin mijn jongste dochter zat aan de beurt was nam ik haar langdurig op schoot, en sprak haar toe……ze had absoluut niet door dat haar eigen vader hier even in een andere rol zat.

Een heerlijke morgen werd het, waarna de lunch met het personeel volgde. Nou is dat voor Sinterklaas altijd wat lastig: echt een broodje eten zit er niet in vanwege al die vreselijke baard- en snorharen, maar je daarvan ontdoen is natuurlijk absoluut niet aan de orde. Mijn truc was om een afgesloten beker met brinta mee te laten nemen, zodat ik in ieder geval nog iets fatsoenlijks binnen kreeg.

‘s Middags waren de ongelovigen aan de beurt, en het werd al doller en doller. De Zwarte Pieten gingen heerlijk tekeer, en toen groepen zeven en acht aan de beurt waren nam Henk Post wraak…….in het bijgebouw waren namelijk enkele klassen van een andere school gevestigd, en ook die kregen die dag bezoek van Sinterklaas. Schuin achter mij, buiten mijn zicht, ging ineens de deur open en daar kwam…..Sinterklaas binnen lopen. Wat doe je op zo’n moment? Ik kon niets anders bedenken dan opstaan, naar hem toelopen en hem omarmen, onder het luid uitroepen van zoiets als: “Broeder, welkom!!!” De kinderen rolden van de banken van het lachen, en Henk Post stond er glunderend bij. 

Heerlijke tijden…..

Han Borg