BEIJUMBORG (57)

Een nieuwe lente.

We zitten in dat overgangsjaargetijde, waarin we iedere dag hopen dat de lente echt gaat doorbreken. Een enkele keer is het zo maar 13, 14 graden en lokt het zonnetje. Mijn terras achter ligt zo’n beetje pal op het zuiden, dus dat lukt dan vaak al vroeg. De tuin ligt er nog kaal bij, maar de koolmezen zijn al weer druk op zoek naar een mogelijkheid om te nestelen.

Ooit kreeg ik een Zweeds vogelhuisje cadeau, dat bovenop de druivenpergola ver buiten het bereik van mijn poes Woef! ligt. De afgelopen jaren hebben daar steeds koolmezen in gezeten om te broeden, en misschien lukt dat ook dit jaar weer. De aanloop naar het nieuwe leven kan me altijd wel weer ontroeren.

Gisteren ontdekte ik in de seringestruik in de voortuin alweer knoppen, en ook de beukenhaag aan de voorkant laat de allereerste uitlopertjes zien. Een mandje met narcisbolletjes trekt zich niks aan van de koude nachten, en een pot met crocusbollen doet nog ook al aardig zijn best. De natuur wil graag, en ik ook.

Nog veel mooier en –voor mij tenminste- ontroerender is dat ook mensen zich bij de natuur aansluiten. Eén van mijn drie dochters heeft samen met haar vriend besloten er maar eens werk van te maken, en ja: ze is nu halverwege haar eerste zwangerschap. Dat betekent ook dat zijn ouders en ondergetekende voor het eerst in ons leven de status van grootouder zullen mogen voeren. Opa Han…..het is nog wel een beetje wennen, maar ik vind het ge-wel-dig!

Nou ben ik opgeleid tot het mooie vak van historicus, en deze week overviel me ineens het gevoel dat het toch wel een hele tijd is die er met herinneringen kan worden omspannen in zo’n geval. Moet je maar eens nagaan: mijn grootouders werden nog geboren in de 19e eeuw , mijn ouders in de jaren 20 van de 20e eeuw, ik ben van 1956, mijn zwangere dochter van 1990 en straks zal dat kleinkind (als je tenminste uit mag gaan van een gemiddelde levensverwachting), dat in de 21e eeuw geboren wordt, nog de 22e eeuw halen: vier eeuwen in vijf generaties……haast niet te bevatten.

Zo bezien ligt voor de meesten van ons de verre geschiedenis (het einde van de 80-jarige oorlog bijvoorbeeld) ook niet eens zo heel erg ver terug in de tijd. Van de 17e eeuw (1648) tot de dag van vandaag in de 21e eeuw (2017) is het maar vijf eeuwen. Tijd is dus relatief, want wie wil de Spanjaarden vandaag de dag nog bestrijden, terwijl we daar tot 1648 nogal hevig mee in gevecht waren?

Ik hoop in ieder geval dat mijn kleinkind geen oorlog hoeft mee te maken, net zoals mijn kinderen daar tot nu toe voor gespaard werden, en ikzelf ook. Ook daar denk ik aan als ik de 15e maart in het stemhokje sta……een nieuw leven verdient vrede. Succes met het maken van uw keuze!

Han Borg

(JF; dit is een tussendoor-lentecolumn. Komende woensdag om 18.00 uur aflevering 58. Aanstaande donderdag gaat Han Borg Sonja Barend interviewen)