BEIJUMSE EEN DER WINNAARS RAREKIEK-WEDSTRIJD DVHN (Noorderzon)

De parapludame verklapt: ,,Ik was dat enorme monster met die grote kop. En nou heb ik pijn in mijn nek.”

De meer dan geslaagde editie van Noorderzon 2019 is al weer verleden tijd. Een der activiteiten was een workshop Rarekiek volgen en/of meedoen aan een wedstrijdje Rarekiek-schrijven.
De veelzijdige Beijumse kunstenares Willy Koolstra was een der deelnemers. 

Bijna negen jaar geleden stelde ze zichzelf voor op Beijumnieuws
Dat ze ook verhalen of verhaaltjes kan schrijven bewees ze in 2012 al via Smikkelpikkel

Schrijven, schilderen, fotograferen, het behoort allemaal bij het kunsten-pakket van deze Beijumse. 

Rechts ziet u Willy bij een der door haar beschilderde kastjes in de wijk. "In mijn schilderwerk zoek ik al wel vaak naar bijzondere dingen in de dagelijkse realiteit om die op een grappige manier weer te geven. Bijvoorbeeld iets willen hebben dat absoluut overbodig is zoals deze kikker die echt geen paraplu nodig is om droog te blijven als ie net de sloot is uitgesprongen." 

Terug naar de Rarekiek, Willy, je kan goed schrijven. Vertel zelf maar, hoe ging het? Dat deed ze, zie het resultaat hieronder.

Bladerend door de programmagids van Noorderzon zag ik onder andere een fietstocht Rarekiek en een workshop om er zelf eentje te leren schrijven. Ik was meteen enthousiast. Een Rarekiek is een kort stukje tekst over een klein voorval dat zich in de stad heeft afgespeeld en dagelijks te lezen is in het Dagblad van het Noorden.
We fietsten die bewuste middag langs plekken waar Rarekieken zich hebben afgespeeld en een verslaggeefster van het Dagblad van het Noorden las ze op locatie voor uit het pas verschenen boek met 80 van de leukste kieks, geselecteerd door de Groninger dichter Jean Pierre Rawie. Daarna de workshop in de Horatiotent. Maaike Trimbach en Inki de Jonge van het Dagblad legden de spelregels uit. Een Rarekiek moet waar gebeurd zijn, maar mag enigszins zijn aangedikt. Belangrijk is een onverwachte wending op het eind en het liefst ook een beetje schuren.
Na de uitleg werden we het plantsoen ingestuurd om inspiratie op te doen: "Op Noorderzon gebeurt van alles als je maar goed om je heen kijkt."

Ik heb als journalist bij verschillende huis-aan-huisbladen veel ervaring opgedaan met interview. Alle informatie krijg je dan van de persoon die je spreekt. Dat is toch wel anders dan zelf op zoek gaan naar het bijzondere in het alledaagse. Het leuke van een Rarekiek vind ik dat het aan de ene kant journalistiek is, maar een klein beetje fictie toevoegen om het verhaal leuker te maken is toegestaan.
In totaal hadden negen mensen een Rarekiek geschreven en die bespraken we woensdagavond op de redactie van het Dagblad. Een leerzame ervaring. Hoe schrijf je het zo op dat de lezer die er niet bij was het goed begrijpen kan? Zo kwam de clue in mijn verhaal een beetje uit de lucht vallen. We kregen een halve dag de tijd om onze verhalen aan te passen en uiteindelijk zijn ze van iedereen geplaatst in het Dagblad van vrijdag 23 augustus.

Ook mijn Rarekiek speelt zich af op Noorderzon:

In de mist

Zondagavond, even na tienen op Noorderzon. Voor de beschilderde tent van Torno Subito, Italiaans voor ‘Ik kom zo terug’, danst een dame met paraplu op het ritme van accordeon en klarinet. De gladde stof van haar bloemetjesregenjas glimt in het kleurige licht van lampen en lantaarns: ,,Laatste voorstelling, tien minuten voor vier euro, nog geen 50 cent per minuut. Waar krijg je dat tegenwoordig nog?”

Sommige voorbijgangers beantwoorden haar show met een wederdansje. Betalend publiek verzamelt zich mondjesmaat bij de tent. Één van hen heft met aangeschoten enthousiasme zijn glas bier in de lucht: ,,Mooie voorstelling, bavariadrinkers gaan voor, rokers gratis!”

Bij eindelijk voldoende belangstelling gaat de deur van het kleine theater open. Slierten opgesloten mist ontsnappen in de avondlucht. De gastvrouw leidt met opgestoken paraplu haar bezoekers binnen en verdwijnt: ,,Torno Subito! Tot over tien minuten!”
Een witte waas vlakt hun contouren onmiddellijk uit. Ademloze stilte vanachter de dunne, houten theatermuren. En dan ... gestamp... muziek... gebrul... gegrom...

Na de voorstelling wacht de parapludame, nu in zomerjurk, haar gasten weer op. Hun gezichten verraden een spannend avontuur. De parapludame verklapt: ,,Ik was dat enorme monster met die grote kop. En nou heb ik pijn in mijn nek.”

Bij de Rarekiek tent...