Opvliegers.
Als je in de koelkast zoekt om de kattenbrokjes is er iets mis met je hersens, net zoals je naar boven loopt en daar totaal niet meer weet wat je er ging ophalen of doen… Het gebeurt mij regelmatig, te regelmatig en overal waar té voorstaat is niet goed. Word ik dement? vroeg ik me meerdere keren af. De meest gekke stunten kan ik je vertellen en gelukkig blijkt deze vergeetachtigheid bij de overgangsklachten te horen. Vast wel herkenbaar voor vrouwen die ook in de overgang zijn.
Na je de 45ste jaar worden opeens je hersens een soort van blubber. Het loopt vast net zoals een computer weleens een vast loper heeft. Waardeloos gewoon. Ook heb je vrouwen die al veel jonger in de overgang komen door een medische drastische operatie, hiermee doel ik op de eierstokken. Voor mezelf noem ik het altijd; mijn stokken en takken zijn eruit. Inmiddels is het al zo’n zes jaar geleden en kreeg de keus of ik hormonen wilde slikken tot aan mijn 50ste om de klachten van de overgang en de daarbij horende opvliegers tegen te houden. Dan krijg je op je 50ste de hele mikmak in één keer. Nee, ik besloot dat de overgang wel welkom was met alle gevolgen van dien. Je kan er werkelijk de klok op gelijk zetten, om een uur of elf ’s avonds dan breekt het zweet me uit, echt vanuit mijn tenen voel ik de hitte naar mijn hoofd gaan. Een heuse opvlieger, zoals ze dat noemen. Alles kleddernat. Bah. De nachten breng ik soms zwemmend door in mijn bed en slapen is ook zo’n dingetje, je wordt wakker van de kou, je bed verschonen en proberen weer in slaap te komen. Overdag bij een opvlieger kan ik buiten afkoelen, heerlijk.
Even naar de winkel voor een boodschap? Ik schrijf eerst een lijstje en het liefst op de juiste volgorde zodat ik niets vergeet. Als ik het boodschappenbriefje niet vergeet mee te nemen, dan komt het nog wel goed. Halverwege gesprekken niet meer weten waar ik ’t over had. Verder benoem ik alles hardop als ik de deur uit ga; Micky water, Snoopy water, gas uit, koffiepot uit, deur naar boven dicht, tas nalopen tot twee keer aan toe, Micky drie keer gedag zeggen, deur op slot en de hond aan de riem, net buiten het hek bedenk ik me dat ik mijn tas ben vergeten. Tjee, wat een muts ben ik ook, zeg ik dan hardop, om dan te bedenken dat het toch erg koud is buiten en zet mijn muts op die ik als eerste zie liggen bij binnenkomst. Oh ja, de tas die moest ook mee, zit daar alles wel in? Check. Bij alles wat ik heb gedaan, zeg ik check. En nee, ik schaam mij er niet voor. De mensen om mij heen weten dat ik dat op deze manier doe en ook waarom, alhoewel ze het wel zeer lachwekkend vinden. Ooit komt het wel weer goed, zegt men…
Gelukkig heb ik geen last van dementie, want mijn lange termijn-geheugen werkt nog perfect. Ik heb alleen last van breinblubber, wat door stress nog meer wordt aangewakkerd. En momenteel bevind ik mij weer eens in een zeer stressvolle periode. Zo heb ik van een vriend nieuwe post-its gekregen en kan weer even vooruit. Dus als je bij mij binnen gele, roze of blauwe briefjes ziet hangen dan is het voor mijn eigen gemak en rust, opdat ik niets vergeet!
Maak jij ook gebruik van dit soort hersenssteuntjes?
2019©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten