COLUMN UIT LEWENBORG (185)

LEVENSLES

Met een gelukkig gevoel word ik wakker, echter ongelukkig als ik voel dat het kussen naast me leeg is. De deuk in het kussen is niet warm meer. Hij is weg, al verdwenen uit mijn leven. Shit!

Was het allemaal de moeite waard? Ik weet het niet, weet niet eens zijn naam meer. Een droge strot en een bonkende hoofdpijn doet mij weer denken aan het feestje waar ik gisteren was.

Heel gezellig, heel fijn, veel bier en sloten wijn. Natuurlijk niks gegeten voor ik er heen ging, hoe stom kun je dan zijn, dan vraag je om ellende.

Maar ik ging van die gedachte uit dat daar wel iets te eten zou zijn, dus waarom zou ik van tevoren eten? Nee, gewoon eigenwijs. En daar boette ik nu voor. Een knallende hoofdpijn en de vraag waarom ik zijn naam niet meer wist.

Had hij zoveel indruk op mij gemaakt dat ik zijn naam zomaar kwijt was? Ja, die dingen gebeuren, maar ik had nooit verwacht dat het mij zou gebeuren. Ik, degene die altijd oppaste, nooit te ver ging, altijd voorzichtig. Ja, ja... het resultaat van mijn voorzichtig zijn kon ik nergens meer vinden. Had ik niet aan safe seks gedaan? Was ik zo een stom geweest? Angst kneep mijn droge keel samen.

Ik stapte uit bed en stond een beetje tollend op mijn benen rond te kijken, even niet wetend wat te doen. Een douche misschien, maar eerst twee paracetamolletjes voor mijn hoofdpijn. Daarna dook ik de douche in, waste mijzelf grondig, nee het was meer schrobben wat ik deed. Ik voelde mij vies, armoedig en enigszins angstig. Hoe stom kon je zijn om niet een condoom te gebruiken, trut die ik was, die lagen toch altijd in mijn nachtkastje. Ik begon te trillen toen ik uit de douche stapte, droogde mij snel af, kleedde mij aan en rende naar de telefoon. Voor vandaag wilde ik perse nog naar de huisarts voor een bloedonderzoek. Ik kreeg het er benauwd van.

Ja, je wist toch maar nooit. Aan alle kanten word je gewaarschuwd voor geslachtsziektes.
Na mijn telefoontje met de assistente van de huisarts kon ik direct een briefje halen en bloed laten prikken bij het ziekenhuislaboratorium. Ik was voor het eerst in mijn leven echt bang.

Een onverklaarbare angst, die niet te verwoorden is. Stel je voor dat…

Laat ik eerst maar eens de onderzoeken afwachten besloot ik moedig, maar voelde mij allesbehalve moedig. Die week was de zwaarste uit mijn nog jonge leven, de angst kon op sommige momenten mijn keel dichtknijpen.

Stel dat ik wel een geslachtsziekte opgelopen had? En niet eens meer weten van wie!

Moest ik dan naar die kennissen gaan, om hun te vragen wie ik mee naar mijn huis had genomen?

Wat een ramp zou dat zijn.

Toen de huisarts mij belde voor de uitslag, was alles gelukkig oké. Niets aan de hand.
Opluchting binnen in mij en ik voelde de hete tranen langs mijn wangen lopen van geluk.

Die angst kun je nooit meer vergeten. Echt nooit meer…

Mijn levensles heb ik hier uitgehaald, doe er je voordeel mee en vrij veilig!

PS: Deze column is geschreven vanuit een opdracht jaren geleden, die toen moest gaan over angst.

2020©Vlindertje73