LEVENSLES
Met een gelukkig gevoel word ik wakker,
echter ongelukkig als ik voel dat het kussen naast me leeg is. De
deuk in het kussen is niet warm meer. Hij is weg, al verdwenen uit
mijn leven. Shit!
Was het allemaal de moeite waard? Ik
weet het niet, weet niet eens zijn naam meer. Een droge strot en een
bonkende hoofdpijn doet mij weer denken aan het feestje waar ik
gisteren was.
Heel gezellig, heel fijn, veel bier en
sloten wijn. Natuurlijk niks gegeten voor ik er heen ging, hoe stom
kun je dan zijn, dan vraag je om ellende.
Maar ik ging van die gedachte uit dat
daar wel iets te eten zou zijn, dus waarom zou ik van tevoren eten?
Nee, gewoon eigenwijs. En daar boette ik nu voor. Een knallende
hoofdpijn en de vraag waarom ik zijn naam niet meer wist.
Had hij zoveel indruk op mij gemaakt
dat ik zijn naam zomaar kwijt was? Ja, die dingen gebeuren, maar ik
had nooit verwacht dat het mij zou gebeuren. Ik, degene die altijd
oppaste, nooit te ver ging, altijd voorzichtig. Ja, ja... het
resultaat van mijn voorzichtig zijn kon ik nergens meer vinden. Had
ik niet aan safe seks gedaan? Was ik zo een stom geweest? Angst kneep
mijn droge keel samen.
Ik stapte uit bed en stond een beetje
tollend op mijn benen rond te kijken, even niet wetend wat te doen.
Een douche misschien, maar eerst twee paracetamolletjes voor mijn
hoofdpijn. Daarna dook ik de douche in, waste mijzelf grondig, nee
het was meer schrobben wat ik deed. Ik voelde mij vies, armoedig en
enigszins angstig. Hoe stom kon je zijn om niet een condoom te
gebruiken, trut die ik was, die lagen toch altijd in mijn
nachtkastje. Ik begon te trillen toen ik uit de douche stapte,
droogde mij snel af, kleedde mij aan en rende naar de telefoon. Voor
vandaag wilde ik perse nog naar de huisarts voor een bloedonderzoek.
Ik kreeg het er benauwd van.
Ja, je wist toch maar nooit. Aan alle
kanten word je gewaarschuwd voor geslachtsziektes.
Na mijn telefoontje met de assistente van de huisarts kon ik direct een briefje halen en bloed laten prikken bij het ziekenhuislaboratorium. Ik was voor het eerst in mijn leven echt bang.
Een onverklaarbare angst, die niet te
verwoorden is. Stel je voor dat…
Laat ik eerst maar eens de onderzoeken
afwachten besloot ik moedig, maar voelde mij allesbehalve moedig. Die
week was de zwaarste uit mijn nog jonge leven, de angst kon op
sommige momenten mijn keel dichtknijpen.
Stel dat ik wel een geslachtsziekte
opgelopen had? En niet eens meer weten van wie!
Moest ik dan naar die kennissen gaan,
om hun te vragen wie ik mee naar mijn huis had genomen?
Wat een
ramp zou dat zijn.
Toen de huisarts mij belde voor de
uitslag, was alles gelukkig oké. Niets aan de hand.Opluchting binnen in mij en ik voelde de hete tranen langs mijn wangen lopen van geluk.
Die angst kun je nooit meer vergeten.
Echt nooit meer…
Mijn levensles heb ik hier
uitgehaald, doe er je voordeel mee en vrij veilig!
PS: Deze column is
geschreven vanuit een opdracht jaren geleden, die toen moest gaan
over angst.
2020©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten