In 1991 zag zij het levenslicht. Een auto is eigenlijk mannelijk, maar ik associeer de naam Jetta met vrouwen, vandaar. We hebben in dit land ook een staatssecretaris die met haar voornaam Jetta heet. Maar goed. Tien jaar geleden kocht ik het beestje van een collega, en ook al wordt wel gesteld dat je nooit een auto van een buurman, vriend of collega moet kopen,-want gedonder in de glazen en in de relatie als het ding om de haverklap kapot gaat- met mevrouw Jetta heb ik me nooit bekocht gevoeld. Integendeel, dankzij de inspanningen van autodokter Koos Visser, zie logo links, maak ik tot nu toe zelfs de beste winter ooit met de inmiddels bejaarde dame mee (Afkloppen!). In een keer starten en wegrijden, vorst of geen vorst. Ok, ze heeft wat ouderdomsverschijnselen, als ze stil staat maakt ze teveel toeren, gebrekje aan de carburateur. En het deurtje van de bezinetank wappert af en toe los en onlangs wilde de chauffeursdeur niet meer open. Maar is dat zo erg? Vergelijk het met een wandelstok, een leesbril of een kunstheup, je kunt er prima mee leven.
Toch ging ik onlangs even met de klachten langs autobedrijf Visser. Verbeeldde ik het me nou, of vond Jetta het lekker om even dicht bij Koos Visser in de buurt te zijn? Gaf het haar een veilig gevoel, net als dat mensen het prettig vinden om een apotheek, huisarts of ziekenhuis te hebben om op terug te kunnen vallen als er iets mankeert? Genoot ze van zijn aanrakingen?
Ja, weest maar gerust, ik zal het me verbeelden, maar na tien jaar heb je een band opgebouwd met je auto. Het kan verworden tot een soort van vriendschap, en je weet: vrienden laten elkaar niet in de steek.
Zo kan die wel weer, het hoeft ook niet sentimenteel te worden. In juni moet Jetta weer voor de keuring. Komt er een extra levensjaar bij? Of wordt er een uitvaart geregeld bij de sloop? Tijd voor een stationcar? De tijd, en die gaat snel, zal het leren.
