MET EEN MESSI-SHIRT AAN BEN JE IEMAND

Onder kinderen circuleert een soort van grapje: Hoe heet het zusje van Messi? Die heet Vorki. Leuk, niet leuk of melig, de naam Messi is een begrip. In mijn jeugdjaren wilde je Cruyff zijn, Eusebio of Puskás. Dát waren de helden, als je je daarmee identificeerde oversteeg je de grauwe middenmoot. Niet dat de psychologische term identificeren destijds al bekend was, dat beredeneer je er op latere leeftijd bij.

Achter dit raam, zie foto, gemaakt aan de Fossemaheerd, woont een jongen die Messi als idool heeft. Vorige week werd de Argentijn voor de zoveelste keer uitgeroepen tot dé voetballer van het (afgelopen) jaar. Jongetjes willen graag bij winnaars en helden horen, liever dan bij sukkels of losers. Je eigenwaarde wordt toch een beetje opgekrikt als je in een shirt van Barcelona rondloopt. En als daar dan ook nog Messi achterop staat, dan ben je geen onbeduidend doorsnee-jongetje uut Beijum, nee, dan ben je zelf ook een beetje een held winnaar. Dat je daar op latere leeftijd anders tegen aan gaat kijken, dat het misschien compensatie is van minderwaardigheidsgevoelens, doet er even niet toe. Geen kind die behoefte heeft aan wijsneuzige geouwehoer van volwassenen. 
Messi, daar hoor ik bij. Want ik ben een winnaar. En dat mag iedereen zien.