In Beijum wonen heel veel erg goede mensen. Het voelt niet altijd prettig om daar niet bij te horen, ik ben vaak lui, ik steel zakken konijnenvoer bij dierenspeciaalzaak Hoogenberg, ik stuur valse mailtjes door, ga regelmatig vreemd en til ook nog eens de belasting.
Eigenlijk pas ik totaal niet in het plaatje van de wijkopbouwers, u weet wel al die mensen die Beijum schoon, heel, veilig en crimineelvrij willen hebben. Twee weken geleden heb ik zelfs mijn eerste winkelkar in de Zuidwending gesmeten, ik wilde toch eens weten hoe dat voelt. Heerlijk! Ach, en wee en schande, waarom doet die man dat toch? Heeft hij dat soms nodig? Waarom moet hij af en toe van die lullige stukjes schrijven, zou er wat mis zijn met hem? Is hij soms gefrustreerd?
Volgens Carl Gustaf Jung, net als Freud een wereldberoemde psychoanalyticus, heeft ieder mens een schaduwkant, zeg maar dat iedereen wel eens een rat is. Ik ook, ik geef het grif toe. Maar wat zou dat dan zijn met veel mensen, waaronder redelijk wat Beijumers, die denken dat dit voor hen niet opgaat? Altijd “wijkopbouwend” bezig, altijd de neuzen naar de eigen gelijke en goede kant op willen hebben, altijd moreel heel hoogstaand en al het negatieve buiten zichzelf plaatsend. Want aan de eigen “goedheid” mag niet getornd worden. De afgelopen weken ben ik deze “goede” mensen regelmatig tegen gekomen. Apart is het feit dat ik, nadat ik in pakweg zeven jaar ongeveer 95% wijkopbouwende artikelen heb geschreven, ook ineens bij de “slechteriken” hoor. Want de goedzakken hebben hun pijlen gericht op de 5% die hen niet bevalt, vooral columns die hun morele toets der kritiek niet konden weerstaan. Ach, en wee en schande.
In elk geval hebben dit soort mensen, is mijn ervaring, amper of nooit zelfkritiek. Hun zelfbeeld van goedheid staat niet ter discussie. Nooit zullen ze een bedenkelijke mailtje door sturen, ze vinden zichzelf erg betrouwbaar en integer en uiteraard moreel superieur. Ze zijn snel uit evenwicht als er wat tegenwind is qua zelfbeleving en zelfbeeld; ze deugen, en mensen met kritiek op hun functioneren deugen vanzelfsprekend niet. Hun hoogstaande morele zelfbeeld moet kost wat kost intact blijven, zelfspot is aan deze Hendriken niet besteed. Ik ben met een stel anderen véél te gemakkelijk en watjeachtig opgestapt uit een redactie. Jongejonge wat een mentaliteit zeg, wees eens een kerel, laat je jezelf zo wegwaaien?!
Forse en stoere kritiek, moet kunnen nietwaar!? Maar, o wee als er eens iets geschreven wordt wat deze heren niet bevalt. De wijk is te klein. Stuur dit bericht gerust door, print het uit en hang het op. Ach, en wee en schande en wat ligt de “slechtheid” toch buiten mezelf. Want ik ben goed..Of, zou het toch zo zijn dat je pas écht goed bent als je ook je eigen zwarte kant onder ogen ziet?
Eigenlijk pas ik totaal niet in het plaatje van de wijkopbouwers, u weet wel al die mensen die Beijum schoon, heel, veilig en crimineelvrij willen hebben. Twee weken geleden heb ik zelfs mijn eerste winkelkar in de Zuidwending gesmeten, ik wilde toch eens weten hoe dat voelt. Heerlijk! Ach, en wee en schande, waarom doet die man dat toch? Heeft hij dat soms nodig? Waarom moet hij af en toe van die lullige stukjes schrijven, zou er wat mis zijn met hem? Is hij soms gefrustreerd?
Volgens Carl Gustaf Jung, net als Freud een wereldberoemde psychoanalyticus, heeft ieder mens een schaduwkant, zeg maar dat iedereen wel eens een rat is. Ik ook, ik geef het grif toe. Maar wat zou dat dan zijn met veel mensen, waaronder redelijk wat Beijumers, die denken dat dit voor hen niet opgaat? Altijd “wijkopbouwend” bezig, altijd de neuzen naar de eigen gelijke en goede kant op willen hebben, altijd moreel heel hoogstaand en al het negatieve buiten zichzelf plaatsend. Want aan de eigen “goedheid” mag niet getornd worden. De afgelopen weken ben ik deze “goede” mensen regelmatig tegen gekomen. Apart is het feit dat ik, nadat ik in pakweg zeven jaar ongeveer 95% wijkopbouwende artikelen heb geschreven, ook ineens bij de “slechteriken” hoor. Want de goedzakken hebben hun pijlen gericht op de 5% die hen niet bevalt, vooral columns die hun morele toets der kritiek niet konden weerstaan. Ach, en wee en schande.
In elk geval hebben dit soort mensen, is mijn ervaring, amper of nooit zelfkritiek. Hun zelfbeeld van goedheid staat niet ter discussie. Nooit zullen ze een bedenkelijke mailtje door sturen, ze vinden zichzelf erg betrouwbaar en integer en uiteraard moreel superieur. Ze zijn snel uit evenwicht als er wat tegenwind is qua zelfbeleving en zelfbeeld; ze deugen, en mensen met kritiek op hun functioneren deugen vanzelfsprekend niet. Hun hoogstaande morele zelfbeeld moet kost wat kost intact blijven, zelfspot is aan deze Hendriken niet besteed. Ik ben met een stel anderen véél te gemakkelijk en watjeachtig opgestapt uit een redactie. Jongejonge wat een mentaliteit zeg, wees eens een kerel, laat je jezelf zo wegwaaien?!
Forse en stoere kritiek, moet kunnen nietwaar!? Maar, o wee als er eens iets geschreven wordt wat deze heren niet bevalt. De wijk is te klein. Stuur dit bericht gerust door, print het uit en hang het op. Ach, en wee en schande en wat ligt de “slechtheid” toch buiten mezelf. Want ik ben goed..Of, zou het toch zo zijn dat je pas écht goed bent als je ook je eigen zwarte kant onder ogen ziet?
