BEIJUMBORG (172)

 Nee, ik ga hier niet mijn mening geven over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Bovendien is die uitslag nog niet bekend op het moment dat ik hier achter mijn laptop zit te schrijven. Met meningen moet je tegenwoordig sowieso voorzichtig zijn. Voor je het weet heb je een hijgende tegenstander in je nek, die je voor alles wat lelijk is uit maakt. En bij columns is het net zoals bij stukjes op Facebook: iedereen staat het vrij om te reageren, en alleen als het echt té gek wordt kan de eindredacteur beslissen dat een reactie niet geplaatst wordt. 

Nou zult u misschien denken dat eindredacteur van de Beijumblog (Johan) en uw columnist Han het altijd gloeiend met elkaar eens zijn, want anders (zo hoor ik u denken) ‘zou Johan Fehrmann die Borg geen podium bieden op zijn wijkblog’. Niets is minder waar, lieve lezers. Hoewel hij en ik veel zaken gemeen hebben (leeftijd, sociale achtergrond, traditie, zelfs politieke denkrichting) zijn we het soms juist gloeiend ONEENS met elkaar. 

We vechten dat niet in de kolommen van de wijkblog uit (dat vinden we geen van beiden chique, denk ik), maar de Messenger-berichten schieten dan wel over en weer. Met respect voor elkaars standpunt, maar soms staan we dus ook heel erg tegenover elkaar. Net zoals dat bij goede vrienden het geval is zeggen we elkaar dan even stevig ‘de waarheid’, en gaan daarna weer over tot de orde van de dag.

 

Nou wilt u natuurlijk weten waarover we het dan zo vreselijk oneens zijn met elkaar: dat begrijp ik maar al te goed. Ik ga u één voorbeeld geven. 

 

Iedereen die het nieuws een beetje volgde zag hoofdschuddend aan hoe er bij de GGD veel dingen mis gingen waar het de corona-testen betrof. Het duurde soms dagen voordat je überhaupt aan de beurt was voor zo’n test, dan weer was er tekort aan allerlei materialen, dan weer was de laboratoriumcapaciteit onvoldoende, en moesten de mensen soms dagen wachten op een uitslag. Net als iedereen zag ik dat hoofdschuddend aan, maar omdat ik zelf (nog) geen last van had deze wanprestaties deed het me niet zoveel. 

En ineens verscheen er een bericht op de wijkblog, waarin eindredacteur Johan een persbericht van een commercieel testbureau in Groningen min of meer onverkort overnam. Dat er in dat persbericht (en dus ook in blogbericht) met geen woord gerept werd over de aanzienlijke kosten die aan deze commerciële test verbonden waren was kennelijk geen reden om een beetje kritisch en op afstand daarover te berichten. Dat laatste schoot mij in het verkeerde keelgat. 

 

Journalistiek vereist dat de boodschapper vertrouwd mag worden, iets waar ik overigens bij deze eindredacteur geen enkele twijfel over heb. Maar als de boodschap zelf onvolledig is, of -zoals in dit geval – puur commercieel ‘gestuurd’, dan wordt de lezer snel op het verkeerde been gezet. Deze ‘cowboys in de gezondheidszorg’ verdienen een behoorlijke cent aan uw en mijn zorgen over, en angst voor corona. Een mededeling als die over dat commerciële bureau zou wat mij betreft als ‘advertorial’ of tenminste als ‘ingezonden mededeling’ moeten worden aangekondigd. De eindredacteur meent echter dat hij in corona-tijden alle nieuws over mogelijkheden tot testen zonder meer in zijn kolommen op moet kunnen nemen. Zie hier een subtiel verschil van mening.

 

Enfin: toen ik zelf al een paar dagen licht maar vervelend verkouden was, heb ik zelf maar eens geprobeerd hoe het met die GGD nou werkelijk zat. Op dinsdag om 11u gebeld, dezelfde dag om 15u al aan de beurt, en de volgende dag keurig een uitslag (negatief, gelukkig). Voor een zeer betrouwbare, om niet te zeggen: dé meest betrouwbare test kunt u dus geheel kostenloos en nu ook efficiënt terecht bij een niet-commerciële instelling (de GGD aan de Europaweg). De ‘cowboys van de gezondheidszorg’ kunnen dus naar hun winsten fluiten. 

De stand: 1-0 voor columnist Borg. 

Han Borg