BEIJUMBORG (186)

 Een enkele keer blader ik wel eens terug in de columns die ik ooit voor dit blog geschreven heb. Zo schreef ik op 26 februari van het afgelopen jaar over mijn voornemen om naar het zuiden van Frankrijk af te reizen, waar de weersomstandigheden in ieder geval veel beter dan in Nederland leken te zijn. Wat is er een hoop veranderd in een jaar tijd…! 

Ik had toen niet kunnen bedenken dat ik in een land-in-paniek terecht zou komen. Frankrijk kende toen wel wat meer gevallen van mensen met corona dan Nederland, maar dat het daar in een paar dagen zo uit de hand zou lopen dat de grenzen dichtgegooid werden: nee!! Maar nét op tijd kon ik het land weer ontvluchten (op zondag 15 maart), en enkele dagen daarna werd ik zelf ziek. Jawel: van corona. Tien dagen koorts, totaal verlies van geur en smaak: de huisarts hoefde me er niet eens voor te bezoeken om tot de conclusie te komen dat ik corona had. Eén voordeel: ik ben er waarschijnlijk nu een stuk minder ‘bevattelijk’ voor. 

Dat is maar goed ook, want mijn leeftijdscategorie (tussen 60-65 jaar) is nog niet aan de beurt om ingeënt te worden. Dat zou eigenlijk in februari of maart moeten gebeuren, maar de fabrikant (AstraZeneka) liet weten dat we voorlopig veel minder doses van hun vaccin krijgen dan gepland. En men is begonnen met prikken in Zeeland, langzaam opwerkend naar het Noorden des lands. Groningen is dus ook nog een keer als laatste aan de beurt. 

 

In de zomer van 2020 werden we weer wat meer ‘losgelaten’, en konden we zelfs op vakantie naar een aantal landen. Opnieuw werd het Frankrijk voor mij (er moest nog wat gebeuren in het appartementje, dat mijn broer en ik daar sinds vorig jaar hebben), en in de late zomer van 2020 reisde ik zelfs weer naar Griekenland: vier (!) weken zon, zee en zaligheid. Maar daarna was het snel ‘over en uit’ met de pret. Nu ja: dan maar verhuizen.

En nu woon ik alweer twee maanden hier, in Paddepoel. 

Vandaag (24 februari 2021) is het opnieuw geweldig weer, de zon heeft ons sinds het weekend in de greep, de ramen naar mijn binnenhuisbalkon zijn al een paar keer open geweest: “het zel weer veurjoar worden”, zo zong Ede Staal. Gelukkig maar: en nu hopen dat het virus zich lam schrikt van de zon en de temperatuur, en zich terugtrekt (liefst definitief) - zodat we weer op pad kunnen. Een veelbewogen jaar was het, sinds die column van 26 februari 2020…

Han Borg