'ABORTUS IS VOOR EEN ONGEBOREN KIND ALTIJD ONVEILIG'

 Opinie

Burgemeester gaat terecht niet mee in criminalisering van demonstranten

‘Progressieve’ Groningers hekelen het toestaan door burgemeester Koen Schuiling van demonstraties bij de abortuskliniek aan de Radesingel. Als Schuiling toe zou geven aan die volkswoede, zou hij ook vrijwel alle andere demonstraties kunnen verbieden.

Door Hans Berens 

Wanneer mensen die zich inzetten voor de emancipatie van het ongeboren kind, vrouwen aanspreken bij een abortuskliniek, wordt dat door de abortuslobby al snel als ‘agressief’ en ‘bedreigend’ omschreven. Zelfs huis aan huis flyers die aandacht vragen voor andere opties dan abortus, leiden al tot woede en tegenacties. Wij dulden geen tegenspraak!

Die manier van omgaan met andersdenkenden toont het karakter van de abortuslobby: niet progressief en open, maar gesloten en repressief. Wie er anders over denkt, moet wel een monster zijn, en dat monster zullen we bestrijden.

‘Wij vrouwen eisen’. Die woorden geven enorme, selectieve solidariteit weer, met eigentijdse heldinnen: Rebecca Gomperts, Lilianne Ploumen. Vrij gevochten van een mannenwereld, niet langer onder het juk van kerk en staat, bevrijd van de vloek van onbedoelde zwangerschap. Abortus is heden ten dage het belangrijkste symbool van vrouwenstrijd.

In onze zorgzame samenleving zijn we doorgaans begaan met kwetsbaar leven. Die zorgzaamheid komt niet tot uiting in de Nederlandse abortuswetgeving. Daarin wordt de keuzevrijheid van zwangere vrouwen voorop gesteld. Tot 24 weken na de conceptie is elke gezonde foetus vogelvrij. De wet stelt daarbij geen voorwaarden, behalve een verplichte wachttijd.

Voor veel vrouwen is hun zwangerschap een wonder. Echter, in een legitimatie van abortus wordt de foetus gedehumaniseerd tot een ‘klompje cellen’, een ‘slijmpropje’, ook als het hartje al klopt en de armpjes en beentjes spartelen.

Voorstanders van vrije abortus hanteren daarbij merkwaardige argumenten. Het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen hoor je doorgaans als eerste. Daar moet je je, zeker als man, niet mee bemoeien! De keus om al dan niet ongeboren leven te beëindigen, is immers aan de vrouw. Ik noem die opvatting - pro-choice - een slavenhoudersstandpunt: jij hebt de vrijheid om tegen slavernij te zijn, ik neem de vrijheid om slaven te houden. Pro-life en pro-choice, die twee zijn onverenigbaar.

Daarbij klopt een vooronderstelling niet. Dit gaat niet alleen over zelfbeschikkingsrecht van vrouwen maar ook over beslissen ten aanzien van nieuw leven, een mens in wording.

Een tweede argument is de onveiligheid van illegale abortus. Maar abortus is voor een ongeboren kind altijd onveilig!

In beide argumenten zit bovendien de suggestie dat willen aborteren een basisgegeven is, een wens die niet ter discussie staat. Nee, je kunt de bakens verzetten en een onbedoeld kind omarmen! In Afrika zeggen ze: een kind wordt opgevoed door het dorp. Dat gevoel van gezamenlijke verantwoordelijkheid zouden we ook hier moet terugbrengen.

In plaats daarvan kiezen jaarlijks wereldwijd 54 miljoen vrouwen voor het beëindigen van ongeboren leven. Dan wordt abortus, wat in de kern een daad van agressie tegen ongeboren leven is, door voorstanders van liberalisatie verpakt in positieve bewoordingen: ‘seksuele gezondheid’, ‘reproductieve rechten’, ‘vrouwen helpen’. Een abortus is in die optiek een moeilijk moment voor de vrouw, maar daarna wordt de foetus anoniem verbrand als medisch afval en kan de vrouw verder, ‘met een schone lei’.

Overigens wil ik hier geen algemene afkeuring van vrouwenstrijd mee uitdrukken. Die strijd heeft de emancipatie van vrouwen veel gebracht. Is er één onderwerp waarbij vrouwen in hun strijd de fout zijn ingegaan? Ja, abortus is de grootste en misschien wel enige miskleun. Wat begon als een terechte vraag over zeer restrictief abortusbeleid, is doorgeschoten naar wetgeving waarin vrouwenrechten leidend zijn, en heilig.

Die solidariteit onder vrouwen heeft in dit ene opzicht geleid tot collectieve, zelfverkozen blindheid. En in blindheid tellen argumenten niet. Ik benoem argumenten maar weet tegelijkertijd dat argumenteren hier niet helpt. Ik doe daarom een beroep op het empathisch vermogen: laat dat ijzeren masker vallen, laat de warme kant van je hart zien! En laten we samen bouwen aan een inclusieve, respectvolle wereld.

Drs. Hans Berens is sociaal filosoof en oud-journalist van de Gezinsbode.

Vorig jaar kwam zijn tweede boek uit, getiteld Lieve kinderen

Han Borg schreef daarover een recensie

(JF, zie voor achtergronden ook dit bericht in Trouw...en dit in de Telegraaf)