MOI HENK

"We hebben samen een allemachtig mooi tijdperk beleefd, een tijdperk waar ik weemoedig maar ook met heel veel  plezier aan terugdenk."

Henk op zijn onnavolgbaar Gronings tijdens een van de laatste ontmoetingen die ik met hem had. Een Knoalster tijdgenood is niet meer. Henk, zanger van Folkgroep Törf en ambassadeur van alles wat met Grunn te maken heeft, die verkondigde 'kanker onderin' te hebben, is op 65 jarige leeftijd overleden.

Een verlies voor Stad en de Grunninger Toal. Altijd joviaal en bereikbaar. Prachtige tijden hebben we samen beleefd. In onze Bongeljoarn hebben we folkavonden georganiseerd in jeugdcentrum Rajakimoes te Stadskanaal. 

Samen naar Schiermonnikoog samen met andere figuren, maar het hoogtepunt was toch wel dat we twee zomers achtereen als vrijwilligers meegingen naar een zomerkamp voor geestelijk gehandicapten uit de Kanaalstreek.

Zie foto boven, Henk ,18 jaar, middelste rij tweede van rechts. Blogger elders op de foto. Uit video beneden.

Tijdens een bezoek aan de Groninger Archieven raakten we niet uitgepraat. Pret om bepaalde Grunninger woorden en uitdrukkingen hadden we. Mooie types op Knoal gingen we bij langs.

Met een dikke tas vol boeken over Groningen keerde deze mede-Knoalster huiswaarts.

Foto rechts, met Piet van Dijken aan het begin van de Herestraat. Zie dit bericht

Links , een vage foto. Henk rechts aan de bar van Rajakimoes. Derde foto uit deze video

Henkie Törf, een onnoemenlijk aardige man is niet meer. Ik denk met weemoed aan hem terug, aan zijn karakteristieke eigenheid, aan zijn onnavolgbare Grunnings en aan zijn humor.

Tjeu Henk

Laatste bericht van Henk aan mij:

Bespaigeln

Patiënt wezen noa vieftien moand 'K': 

En tels weer te overwinnen gedachte. t Is veur mie bie zetten kobbeltjeduken, kraaikewippen touglieks. Hest de aine hindernis nog mor net nomen  din staait de volgende in dit perces weer kloar en doe verzoamelst dien krachten veur weer n sprong , dijst t allerlaifst zo smui meugelk moaken wilst. As dij achtboane doarst aalgedureg inzitst weer achter die ligt en din begunst van laiverlee weer vannijs dat zulfde glidderge pad weer bie langes te lopen. Op zuik mit dien kwetsboare pokkel mit chemische pakkelarie noar dij vertraauwde vlakke weg  dij der op dit moment nog nait recht is. Studdie aan gaaist weer wieder mit dat wat leven hait....mit t waiten dat t noeit meer veurbiegaait.

Ach doar mout k gain stress van hebben. Mien Cakewalk doar k in zit, draait nog wel even deur.  Bovenstaande schreef ik na mijn eerste drie operaties.

Het is voor mij eigenlijk knap lastig om een update te schrijven. Altijd op zoek naar juiste woorden op de juiste plaats en van iemand zoals ik, die schrapt en schrijft maar eigenlijk niet echt een schrijver is. Ik heb de afgelopen 15 maanden op mijn manier geprobeerd om iets van mij af te schrijven en dat gaf wel wat ordening in de tijd.

Halfweg mei kreeg ik ook nog te kampen met een fikse infectie aan mijn luchtwegen. Ik zakte toen ineens heel diep in mijzelf weg. Ik was de hele tijd op een goede koers. Kreeg het behoorlijk benauwd met alles. Mijn langzaam opgebouwde energie was ineens terug naar af. Ik staakte tijdelijk het enige dat ik de hele tijd nog doe, mijn radiowerk met Rolf en had behoorlijk tijd nodig met een stevige medicatie pretnison en antibiotica. om weer wat op luchtege kloeten te komen kreeg k der ook nog n pufke bie. Ik ben nu  op goede koers, maar toch nog amechtig. 

Ik schreef toen ergens midden in een benauwende nacht in mijn éénmanseenzaamheid de volgende flarden:

Wat heeft het alles voor zin? Nadenken over de eigen tijd en in welke verhouding die tot andere tijden staat. ’t Blijft een moeilijke opgave. Ik weet dat daarmee weinig gezegd is, maar het is iets, een vonk waaraan we even een hand kunnen warmen. De nacht zal er minder koud door lijken.

Och ik kan over de nacht liggen bomen tot ik door de sterren de hemel niet meer zie, en wat zou er dan nog veranderd zijn? Het is niet….ik ben aan het verdwalen in mijn gedachten, die ik niet meer in handen houd. 

Waartoe ook?

Welke gedachten zullen me vergezellen op het laatste traject van de reis, die ik met zoveel geestdrift heb ondernomen? 

Hier bleef het bij…..een open eind.

Afgelopen donderdag ben ik voor controle geweest en men heeft mij gezegd, dat ik eind oktober weer terug moet komen. Komende vrijdag als extra controle nog een hartfilm en echo.  Verder gaat het eigenlijk wel weer de goede kant op.met mij. Stap veur of noa stap ga ik weer voorwaarts in het trajekt dat overleven heet.

Ze zeggen ook dat ik veel meer los moet laten, maar mij laten ze nog niet gemakkelijk los. Ik laat het nu maar eventjes stiekum los in woorden as n toefke slagroom op n toarde op een rij.

Woorden

Allain – Doe mit de woorden,

hail stil, allain en begoan;

n vlag en feestakkoorden -

t huift nait in dit bestoan.

Bepruifst t haart en de nieren

op òld- en nijeghaid

tieden en tieden – Mieren

mokt hait, doe vindst t nait.

En alom flonkern de lichten

in t fleureg mìnsenoord.

Van lippen, mooien en slichten,

rolt biesterboarliek t woord.

Mor hai, dien woorden ten lèsten

vergélen, wizzeln van zin;

vindst in de dreumen paarten –

mor swiegend gaaistoe hìn.

Zo gaait oetèndelk elk zien pad. Gezondhaid en achtens

Hinderk Scholte