Liefhebben, meer dan ooit een doelbewuste inspanning
(Zie deel 1en deel 2 ...3......en 4....)
Waar waren we gebleven? Na ruim 2200 km fietsen door Nederland besluiten we eerst naar huis te gaan om ons te bezinnen in Beijum over het vervolg van deze 5 jaarlijkse sabbatical, die nu ongeveer halverwege is. We hebben nog meer dan 2 maanden de tijd om verder te reizen.
Langzaam rijpt er een plan. De trekking-bikes parkeren we voor een tijdje in de schuur. Die hebben hun rust wel verdiend. Wij gaan opnieuw op stap. Nu met de auto én met fietsen. Lichtgewicht racefietsjes gaan achterop en we nemen de grote- én de kleine tent mee. Tegen onze gewoonte in, maar door onze ervaring van de overvolle campings in Nederland, reserveren we een camping in Vaals.
Limburg is een fiets- wandel en ijsparadijs met een toevallige ontmoeting, een boete, een preek en dreiging van wat later een zondvloed blijkt te worden.
Terwijl de weercodes voor Limburg naar oranje en rood gaan verschiet Nederland van groen naar rood en dieprood in Groningen op de Europese coronakaart. Het is een vreemde gedachte: maanden fietsen we in Nederland rond in afwachting van een milder coronaklimaat. Nu gaan we de grens over in het besef dat we in de rest van Europa misschien niet meer welkom zijn vanwege de torenhoge besmettingscijfers in ons land.
Hongarije wordt ons doel. Anders, we kennen het alleen maar uit het nieuws en dan vooral de verhalen rondom Orban, de persbreidel en de controversiële wetgeving rondom LHBTI. We zijn nieuwsgierig naar het land en zijn mensen. Marike twijfelt over haar regenboogoorbellen.
We rijden via Wenen en besluiten om deze hoofdstad van de klassieke muziek en de psychoanalyse een paar dagen onveilig te maken. Op dat moment weten we nog niet dat dit laatste een aantal dagen later volledig omgekeerd zal zijn.
Wenen maakt indruk, ze overdondert ons met haar klassieke pracht en praal. Zoveel opera, zo theatraal, voor ons nuchtere Groningers is ze zó aanwezig, we verdrinken er bijna in.
Tramrails worden Marike fataal. Bewusteloos blijft ze liggen. Ambulance, traumacentrum en herstel. Gaan we verder, kunnen we nog verder reizen? Was dit het?
De volgende ochtend mag ik Marike ophalen. Marike slaapt veel. Wijs geworden door een eerdere ervaring met een fikse hersenschudding neemt ze de signalen van lichaam en geest heel serieus.
Daarna is anders. Een intens besef van kwetsbaarheid en eindigheid reist nu met ons mee.
Gaan we terug naar huis, zo snel mogelijk, of eerst herstellen? Hoe en waar?
We gaan letterlijk en figuurlijk door. Marike herstelt goed. We besluiten toch naar Hongarije te gaan, naar Eger, een plaats bij het Bükk gebergte om verder te herstellen. Een prachtige plaats met een rijke geschiedenis.
Zó gaat het leven denk ik, vallen en weer opstaan. Je afvragen wat je echt wilt en wat goed voor je is. Opnieuw opstappen, ook wanneer dat spannend is. En ook wanneer er in je omgeving zorgzame, lieve mensen zijn die je het liefst aan de ketting willen leggen, vanuit het idee dat je dan niets kan overkomen. Dat lijkt me een grote vergissing; het zorgt er alleen maar voor dat je niet meer leeft. Leven, voluit leven brengt ook spanning en angst en ander ongemak met zich mee. Dát is het leven, onvermijdelijk.
We zijn terug in Oostenrijk. Zomaar toevallig aan de schöne blaue Donau. Het idee was hier één nachtje te staan en dan door naar de bergen in Tirol. Het is mooi hier, de fietspaden zijn geweldig, de Donau is mooi, de romantiek viert het leven. We blijven nog even.
Groet’n,
Jan & Marike Voor wie het hele verhaal wil lezen: Liefhebben, meer dan ooit.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten