dinsdag 8 maart 2022

RECENSIE BOEK 'ACHTER DE HORIZON' VAN JAAP EKHART

 Han Borg schreef op verzoek een recensie over het boek 'Achter de Horizon van Jaap Ekhart

“Reizen is zien”, zo luidt de ondertitel van het recent uitgekomen boek van Jaap Ekhart - Beijumer,
kunsthistoricus, architectuur- en erfgoedgids en schrijver. We kennen Ekhart o.a. van het boek over de geschiedenis van Beijum (‘Boeren, burgers, Beijumers’, uit 2012), maar enkele weken geleden verscheen er van zijn hand het 132 pagina’s tellende reisboek ‘Achter de horizon’. 

Reisboeken kunnen twee kanten op vallen: ofwel ze zijn interessant, omdat ze je vanuit je luie leunstoel meenemen naar al dan niet verre oorden, of ze zijn stomvervelend, omdat ze alleen maar laten zien hoe de schrijver zijn of haar kennis uit andere reisboeken heeft geplukt, en ons in feite van een opgewarmde slappe maaltijd bedient. Het boek van Ekhart behoort beslist tot de eerste categorie. Ik heb het met stijgende bewondering gelezen, want de schrijver heeft (a) een prettige schrijfstijl, (b) een goed oog voor het absurde en (c) verwondert zich voortdurend over de zaken die hij, Vrouw, Zoon en Dochter tijdens hun reizen tegenkomen. Je krijgt er -om het anders te zeggen – enorm veel zin in om tenminste een deel van de reizen die hij of zij maakte(n) ook eens te doen. 

Jaap Ekhart neemt ons letterlijk de hele wereld over. Waar ik zelf nog nooit langer dan een uur buiten Europa ben geweest (dat uur bracht ik door op het aan de Aziatische kant van Istanboel gelegen vliegveld) komen we in deze 132 pagina’s in Jemen, Colombia, Riga, Thorn, Aqaba, Sint Petersburg…en het rijtje is bij lange na niet compleet. Vrijwel geen enkel verhaal is langer dan 2 bladzijden, maar ieder verhaal is een kostbaar miniatuurtje waar je soms vreselijk om moet lachen, soms om gruwt, soms ook jezelf over verbaast wat iemand in hemelsnaam drijft om juist die plek te bezoeken. 

Ekhart heeft een vlotte pen en schrijft onderkoeld: hij laat veel aan de verbeelding over en het geschrevene loopt haast over van de ironie. Ik heb af en toe echt zitten schuddebuiken van het lachen om datgene wat de schrijver ons voorschotelt, en vaak is het ook zo herkenbaar. Eén voorbeeld uit vele: samen met zijn gezin is Jaap op een Italiaanse camping, waar uit luidsprekers de hele dag mededelingen schallen als “Andrea, al bar!”, waarmee de zoon van de campingeigenaar wordt opgeroepen zich naar de bar te spoeden om daar een taakje te vervullen. Als je de hele dag op zo’n camping doorbrengt is het al gauw echt een soort van ‘running gag’, die je bij wijze van spreken ook thuis nog vaak herhaalt: “Andrea, al bar!”. 

Een recensie bevat -als het goed is- geen spoilers, en deze recensie vormt daarop geen uitzondering. Wél kan ik de lezers van de Beijumblog melden dat ze zich door de aanschaf van dit boek gegarandeerd een aantal uren zullen vermaken. Het enige punt van kritiek is dat er af en toe wat slordigheden in de tekst zijn geslopen. Een aantal keren heeft de auteur het over ‘Galicisisch’, waar hij bedoelt: ‘Galicisch”, d.w.z.: uit Galicië afkomstig. En ook las ik ergens ‘dan koopt zo’n iemand’, waar natuurlijk bedoeld is: ‘dan koopt zo iemand’. En de laatste frikkerige opmerking betreft een beruchte val, waarin schrijvers steeds vaker trappen en waarvoor een eindredacteur zo’n schrijver zou hebben behoed: ‘een vrouw, wiens…’ moet natuurlijk zijn: ‘een vrouw, wier…’ of ‘een vrouw, van wie…’. Maar dit zijn muggenzifterijen, want ‘Achter de horizon’ is gewoon een heerlijk boek. Omdat de verhalen zo kort zijn is het ook uitstekend geschikt om er iedere avond (voor het slapen gaan) even een hoofdstukje uit te lezen. 

Auteur: Jaap Ekhart

Titel: Achter de horizon

Fotografie: Marjan Lageweg (bijna alle foto’s)

Uitgever: Boekscout (ISBN  978-94-645-0288-6)

Prijs: € 18,99

Han Borg interviewde maart 2017 Sonja Barend, in september datzelfde jaar Adriaan van Dis en nog veel meer bekende schrijvers. Hij las in december 2018 het boek 'Ontsnapt aan de dood' van Engelina Fenn en schreef ook daar een recensie over

In maart 2020 recenseerde hij een boek van de voormalige hoofdredacteur van de Gezinsbode, Lieve Kinderen van Hans Berens

Later, in november 2020, schreef hij een recensie over het boek van Beijumer Tonko Ufkens

Geen opmerkingen:

Een reactie posten