Poëtisch fragment
Zomer langs het koerspad te Kardinge
Het grind knarst onder dunne banden,
Zweet parelt op gebruinde armen,
Meeuwen cirkelen boven het riet,
En ergens, in de verte,
ruikt het naar gras en herinnering.
De zon hing loom boven het Groningse landschap, haar stralen glinsterden op het waterrijke groen van Kardinge. Het was zo’n dag waarop de lucht zindert van warmte, en de vogels hun liedjes zonder haast leken te zingen. Langs het Koerspad, dat zich als een zilveren draad door het natuurgebied slingerde, fietste een meisje met een rieten mand achterop. Ze heette Noor.
Noor trapte langzaam, haar sandalen klakten zacht op de trappers. Het rook naar vers gemaaid gras en warme aarde, met hier en daar een vleugje zoet van bloeiende klaver. Aan weerszijden van het pad stonden koeien loom in de schaduw, af en toe de oren bewegend tegen een vlieg. Libellen flitsten als blauwe vonken boven het water langs de rietkragen.
Ze stopte bij een houten bankje dat uitzicht bood op de Kardingerplas. In de verte kon je de skyline van Groningen nog net zien, een zacht silhouet in het trage trillen van de zomerhitte. Noor haalde een boek uit haar mand, een stuk krentenwegge, en ging zitten. Geen haast, geen afspraken. Alleen het ruisen van het riet en het zachte gegons van insecten.
Plots schoot er een haas over het pad. Noor keek op, glimlachte. Ze hield van deze plek, waar de tijd trager leek te gaan. Waar je kon verdwalen in het groen zonder echt de weg kwijt te raken. Hier, langs het Koerspad, voelde de zomer als een belofte die nooit eindigde.
Toen de zon begon te zakken en het licht goud kleurde, stapte Noor weer op haar fiets. Ze liet zich meevoeren met de wind, terug richting de stad, het hoofd vol zon en verhalen.
(De opmaak ging niet helemaal naar wens)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten