Oppassen
De komende dagen staan in het teken van oppassen, op mijn pleeghond wel te verstaan. Denzo is zijn naam en het is een langharige Hollandse herder van net drie jaar jong en is van mijn moeder. Gelukkig heeft hij goed door dat Snoopy al een oud dametje is en laat haar netjes met rust. Zo moet ik aan het spelen geloven en dat doen we dan ook volop.
Zondag middag bracht mijn moeder die inmiddels 74 jaar is lopend de hond, je zou toch denken dat hij dan wel bekaf zou zijn na een wandeling van bijna negen kilometer, maar niets is minder waar. Denzo blijft actief en houdt zo ook mijn moeder actief, samen wandelen ze uren per dag. Ze houdt de aantal stappen ook bij op haar telefoon en loopt vaak rond de 25000 stappen per dag. Nou, ik neem mijn petje er voor af.
Aangezien Snoopy met haar rikketik zit en soms niet zo ver meer kan lopen heb ik zo’n hondenkarretje aangeschaft. Heel handig, want dan kan ze rollend verder en ik krijg toch nog genoeg beweging en kan meteen de boodschapjes meenemen zo nodig.
Ik bracht gistermiddag mijn moeder naar de bus en nam alleen Snoopy even mee, Denzo bleef in mijn huis. Bij thuiskomst: Oh my god, waar heb je mijn vrouwtje gelaten? Springt als een gek bij me op en rent als een dwaze in het rond. Oh een bal, oh een tak, mag ik hier plassen? Nee, Denzo dit is mijn tuin. Spelen? En kijkt mij er scheef bij aan. Vrouwtje is ie allang vergeten. Ik wil een knuffel en kruipt op schoot. Paar uur later… Hoor je me niet? piep piep bij de deur. Hoge nood, zie je dat niet. Wacht ik trek even aan je mouw. Oh, deed ik je pijn? Nou, sorry hoor mijn nood is even erger. Ga je mee? Ja, Denzo ik kom er aan. Snoopy moet ook mee. Ik dacht nog, dat kan wel zonder karretje even, het was niet zo warm. Dat was dus een vergissing en zo liep ik op het laatst met 7,2 kilo in één arm en aan de andere had ik Denzo. Lopen we buiten… Kom hierheen, hier ruikt het lekker, poot omhoog. Springt als een soort geit naar Snoopy, moet jij niet ruiken dan? Kom we gaan verder, ik wil die kant op, kom nou. Nee, die kant op vrouwmens. En waarom lopen we niet wat sneller door? Snoopy wordt echt oud, geen lol aan te beleven. Springt in de riem en begint een trekspel, vervolgens ziet hij een dikke tak. Wacht vrouwmens, daar moet ik heen, ik sleur je wel mee. Kom dan! Lekker uitleven met zon stuk hout, je weet toch dat ik daar verzot op ben? Kijk dan hoe sterk ik ben…
Na de avondronde krijg ik een kluif en moet op mijn kleed liggen. Ik weet wel dat het hier anders werkt dan bij mijn vrouwtje hoor, daar lig ik naast het bed en dit vrouwmens heeft haar Snoopy en Micky op bed. Ik haat die kat, hij viel mij aan toen ik nog klein was en dat heeft mij bang gemaakt. Nee, wij worden geen vriendjes, ik houd hem heel goed in de kluiven.
Hé hé, de nacht lijkt oneindig te duren en eindelijk hoor ik geluid. Yehhh, ik hoor de trap kraken en de deur gaat open. Ik ben zó blij om dat vrouwmens te zien dat ik haar bijna omver spring. Sorry, deed ik je pijn? Ik heb je zo gemist. Mag ik naar buiten? Spelen? Eten? Oh nee, ze gaat eerst koffie drinken. Mag ik een koekje? Wacht ik zal mijn riem even pakken voor je… En je schoenen. Krijg ik een zwarte en een blauwe schoen bij mijn voeten. Verkeerde zeg ik en hij rent terug voor de andere. Ga je nu mee dan? Snoopy aan de lijn, karretje mee naar buiten. Wat is dat voor gek ding? Snuffel snuffel… Loop ik netjes naast je hé? Zie je dat niet, ik stoot je wel even aan. Braaf hé? Ja Denzo, je bent braaf. Om vervolgens mijn arm zowat uit m’n kom te rukken, omdat meneer een kat ziet. Sorry vrouwmens, ik haat die beesten, ze zijn eng. Na een half uur lopen is Snoopy erbij gaan liggen. Denzo kijkt haar raar aan en snuffelt aan haar. Snoopy mag in het karretje. Ik denk dat ik nu maar goed op haar moet passen en loop netjes naast de kar. Nu moet ik hierheen vrouwtje, ik ruik het gewoon, hier is water en ik wil echt even pootje baden, kom, kom, deze kant en rukt mij en Snoopy in de kar een steiger op. Heerlijk dat water en kijkt mij al pootje badend tevreden aan. Zonder verder al te veel gekkigheden waren we een uur later weer thuis. Mag ik eten? Mag ik koekje?
Zouden we gek worden als honden daadwerkelijk konden praten?
Mag ik dit, mag ik dat? Kom hierheen, ik ruik daar een teef, kom nou! Die is loooooopppssss, jezus jij ruikt ook niks.
Het enige wat voor ons telt, is dat we genoeg hebben aan de ogen van de hond die je aan kan kijken met van die blikken in zijn ogen, kopje scheef aan de ene kant en als je antwoord geeft, de andere kant scheef en je weet dat je daar alles voor doet!
2021©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten