Maar het waren wel twee verschillende merken, rassen.
Deze blogger kwam ze onlangs tegen op het voetpad naast het Koerspad.
Zie foto.
Na het bekende begroetingsritueel, elkaar aan de poepert ruiken, begonnen ze te dollen en te spelen. Speels vechten.
Meestal gaan kleine hondjes onderdanig op de rug liggen als er een groter exemplaar hond op ze af komt.
Alhoewel, je hebt er soms van die kleine keffertjes bij die agressief keffend de grotere hond weten te verjagen.
Maar dit, foto, was geen wedstrijd. Er zat ook geen hiërarchie tussen de beestjes. Elkaar achtervolgen, ronddraaien, bijten zonder dat het pijn doet. Spelen.
Het tafereeltje deed deze blogger denken aan een oud gedichtje van Simon Carmiggelt:
Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.
onnoemlijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten