Het klonk hartverscheurend. Lange uithalen. Onbedaarlijk huilen.
De blogger fietste gistermiddag iets na vieren door de Holmsterheerd.
Hoorde hij het goed?
Hij stapte af want het geluid kwam zijn kant op.
Daar kwam een man aangelopen. Betraande rode ogen. Huilend. Niet zomaar....hartverscheurend.
De blogger zag hem en vroeg: "Kan ik iets voor u doen mijnheer?"Met een zware stem werd geantwoord: "Nee mijnheer, ik ben gewoon ontzettend verdrietig."
De blogger voelde zich machteloos. Hij kon alleen maar een cliché-antwoord retourneren: "Sterkte mijnheer."
De man liep al schreiend door. Vriendelijke man. Raar om te schrijven, maar niks mis mee.
De lezer denkt waarschijnlijk: wat een labiele man.
Deze blogger denkt echter: wat moedig, wat krachtig dat je als man op straat je verdriet durft te uiten. Mogen mannen misschien ook verdrietig zijn?
Zal de man net een overlijdingsbericht hebben gekregen? Zijn vrouw dood? Zoon, dochter, vriendin of beste vriend? Dan ben je toch -tijdelijk- kapot?
Ondergetekende zal op straat nooit zijn emoties tonen, tenzij hij om e.e.a. totaal door zou draaien.
Nogmaals het cliché, maar wel oprecht: sterkte onbekende man. Met wat je ook maar overkomen is.
3 opmerkingen:
Waardoor niet even doorgevraagd wat er aan de hand was? Een geruststellende arm om de schouder? Dat is toch wel het minste wat van een psychiatrisch begeleider mag worden verwacht ?
Ja Blogger want een politieagent die in zijn vrije tijd iemand zonder licht ziet rijden bekeurt deze overtreder ook. Giller.
Maar goed, waar moet die stakker heen ? Wanneer hij bij de huisarts uit wil huilen, krijgt hij op een voorgedrukt formulier een kruisje bij "patiënt vertoont bizar gedrag". Verdomd als het niet waar is.
Een reactie posten