BEIJUMBORG (159)

 

“Paps, dan zet je die spullen toch gewoon op je oprit, met een bordje erbij waarop staat: “mee te nemen”? Net zoals jij dat kinderstoeltje toen vond, vorig jaar…” Maar nee: ik vind dat ik dát niet kan maken. 

Als je in je columns regelmatig van leer trekt tegen types die alles maar op straat zetten, naast de afvalbakken of in een stil hoekje, dan kun je niet zelf ook als -zij het tijdelijk- straatvervuiler optreden. En zo verdween er dus een prachtig eikenhouten bureau, dat niemand via Marktplaats wilde hebben, samen met nog heel veel andere spullen in de containers van de grofvuil-stortplaats bij de Stainkoel’n, j.l. zaterdag.

Je huis opruimen: het geeft een heerlijk gevoel. Al die ballast die je jarenlang met je meesleept. Ik ben in mijn Groningse bestaan zeker zes keer verhuisd, telkens naar een groter verblijf. En dan verzamel je dus kennelijk ook steeds meer spullen. In dit laatste huis, waarin ik 26 jaar woon, was onvoorstelbaar veel bergruimte, en ja: ook dat kwam soms wel eens helemaal vol te staan. Een oude matras? Ach ja: je weet nooit waar die nog handig voor is (precies nog één keer na de opslag op het zoldertje gebruikt, toen we hier tien dames van 21 jaar jong te logeren hadden). Een 2e hands hometrainer? Misschien om ook in de winter nog wat in beweging te blijven? Nooit door mijzelf gebruikt. En een enorme sta-in-de-weg: dat ook nog!

Veel keukenspullen kunnen gelukkig nog naar mijn mini-appartementje in Frankrijk, en met een groot aantal boeken heb ik even zoveel lezers nog blij gemaakt. Maar o wee: wat moeten we met kleren die al lang niet meer passen? De kledingcontainer maar in: hupsakee, weg ermee, en hopelijk nog een tweede leven. 

Kampeerspullen konden deels naar een dochter, die als kind zo ongeveer op een camping is opgegroeid. Zij en haar partner hebben er wel weer zin in, in dat heerlijk primitieve maar o zo fijne buitenleven. Wat hebben wij er destijds van genoten, van de regen op het tentdak, van de groene weides waar we onze tenten opzetten, de beekjes die als ‘koeling’ dienden, de bomen waar we onze hangmatten in hingen….

Ontspullen. Dat is wat ik de afgelopen week gedaan heb. En dat is waardoor ik weer veel ruimte in mijn huis, maar meer nog: in mijn hoofd gekregen heb. Met dank aan mijn kinderen en partners, die me zo geweldig geholpen hebben. Maar waar is nou dat ene bakje gebleven, waar ik zo aan gehecht was? In de Stainkoel’n, vrees ik….

Han Borg