Zo is 'de natuur' toch, en iedereen gaat toch een keer dood?
Afgelopen week zag de Beijumblogger een dode eend langs de Dijk aan de Froukemaheerd liggen. Naast de Zuidwending.
Zie foto.
Als kind vond hij dode dieren altijd zielig. Waarom nu niet meer? Of in elk geval minder. Is hij soms gevoelloos geworden?
Altijd goed om zelfonderzoek te doen, waarom vind ik dit zus of zo en waarom dan?
Mensen houden meer van nieuw leven en van nieuwe geboortes, de dood wordt geschuwd. Is de vijand, moet weg.
Maar het cliché is maar al te waar, leven en dood horen bij elkaar. Net als in en uit ademen, dag en nacht, haat en liefde. Een eend die geboren wordt zal ook weer sterven. Net als elk mensenkind.
Doodeenvoudig gesteld.
Maar je kunt nooit simpelweg tegen ouders die een kind aan de dood hebben verloren zeggen dat 'dit er nu eenmaal bijhoort.' Dat zou hartverscheurend wreed zijn.
Maar diepweg toch ook weer waar.
De dood blijft ons, mensensoort, voor raadsels stellen. Een 95-jarige familielid verliezen is niet hard. Maar een vijfjarig kind des te meer weer wel. Wat een pijn.
Dank anonieme naamloze dode eend uit Beijum. Dat je er was. Maar wat voor functie je bestaan heeft gehad....?
Daar lig je dan. De dood blijft iets raadselachtigs. Voor mens en dier, voor Natuur in en rond Beijum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten