Bij mij aan de keukentafel kan gepraat worden over van alles en nog wat, alles wat er wordt gezegd blijft daar. Er wordt niet over elkaar gepraat, alleen als diegene erbij is. Geen geroddel, niet niks. De waarheid kan soms hard zijn, maar beter dat je het dan op dat moment hoort, of later van een ander. Discussies gaan we ook niet uit de weg en soms lopen die hoog op. Het geeft allemaal niet, als alles maar uitgepraat is voordat iemand de deur uitloopt.
Echter de laatste tijd ontstaan er kleine scheurtjes, die niet echt te repareren zijn. Het heeft mij pijn gedaan en na hetgeen nagevraagd te hebben bij anderen waar ik mee omga en die ook regelmatig aan mijn keukentafel zitten, blijkt het toch echt kolder. Niemand begrijpt hoe diegene erbij komt om te vinden dat ik denigrerend praat en communiceer met mensen om mij heen. Jij? Zeggen ze, hoe dan? Je staat altijd voor iedereen klaar, laat iedereen in zijn of haar waarde. Ik snap het ook niet. En dan nog als ik wat drank op heb en de anderen ook, dan schiet mijn stem weleens tien octaven hoger bij iets waar ik het bijvoorbeeld niet mee eens ben. Ja, dat hoort nu eenmaal bij mij. Noem het een kenmerk of iets van dat… Misschien niet altijd leuk en soms niet terecht. Als het niet terecht is en er wordt later over gesproken geef ik altijd mijn fout toe, geen enkel probleem.
Naar mijn eigen idee toon ik gewoon mijn emoties, iets waar een ander nog wat van kan leren. Er zijn altijd mensen die hun emoties moeilijk kunnen tonen, daar heb ik wel begrip voor hoor. Dat zal ergens uit hun jeugd komen of door de dingen die ze bij zich dragen in een rugzak, ken je dat?
Echter mijn emoties schieten weleens alle kanten op, daar niet van. Hoe dan ook; ik ben en blijf altijd mezelf. Er is niemand die dat van mij kan afpakken, al wankel ik soms even. Ik roep mezelf altijd tot de orde.
Je bent gewoon goed, zoals je bent.
Zo, dat is er weer uit!
Ben jij goed in het tonen van je emoties?
2022©Vlindertje73
Foto: Pixabay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten