COLUMN UIT LEWENBORG (235)

 Deprimaand

Het is heus niet grappig als je niet vooruit te branden bent. Dit kan ik mij dus ook niet veroorloven en heb dringend een trap onder mijn reet nodig! Aangezien er niemand is die dat voor mij kan doen, aan de hond zijn pootje en de fluweelzachte voetzooltjes van de kat heb je niet zoveel, zal ik het toch écht zelf moeten doen. Dus BAM, hierzo geef ik een trap ik onder m’n eigen reet!

Nou heb ik bijna elk jaar wel last van opstartproblemen, maar deze keer duurt het wel erg lang. Mijn moeder zegt dat ik elk jaar in januari de winterslaap houd. Neem hierbij een aantal gebeurtenissen al in deze eerste maand van het nieuwe jaar, die er erg inhakken en zo zijn er nog wat gevalletjes. Toch moet ik mijn boek promoten en teksten bedenken, schrijven en uiteraard delen met mijn volgers en een column hier produceren. Dit laatste houdt mij in ieder geval aan het tikken, dat ritme heb ik echt nodig!  De inspiratie is even ver zoek, zelfs voor tikken aan mijn tweede boek is de puf even weg. Buiten is het triest, vochtig en treurig. Geen weer om met een big smile rond te huppelen. Ach ja, lachen doe ik wel binnen, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Zo zijn er mensen die altijd last hebben ( niet vooruit te branden) als de blaadjes van de bomen komen, of aan de bomen komen en er zijn erbij die de donkere dag voor kerst haten. Dat heb ik gelukkig allemaal niet. Het is alleen één maand en dat is januari. Op de laatste dag is mijn dinnetje jarig en elk jaar denk ik weer als ik haar heb gebeld, zó het nieuwe jaar kan nu echt beginnen.

Gelukkig gaat het zonnetje meer en meer schijnen, de vogels zingen soms ook al weer hun mooie liederen. Ze zijn zelfs al druk aan het nestelen en de eerste knopjes heb ik ook al aan de bomen zien zitten. En bossen sneeuwklokjes bij elkaar, daar kan ik erg van genieten. Voor mij voelt het dan alsof het voorjaar al op weg is. De sneeuw en vorst die eventueel nog op komst is, deert mij niet zoveel. Zolang het maar niet te vochtig buiten is, want dat vinden mijn spieren een regelrechte ramp en protesteren dan hevig waardoor ik niet kan dan doen wat ik wil doen. Neem daarbij mijn lege batterij en je raakt in een soort neerwaartse spiraal. Daar moet ik uit!

Laten we er vanuit gaan dat het begin er is, op naar meer. Langzaamaan, niet meteen teveel verwachten. Stap voor stap weer zin krijgen in alles waar ik zó fanatiek mee bezig was. Het komt vast goed, zoals altijd. Ik moet het gewoon even zelf doen!

2022©Vlindertje73

Image by Ada K from Pixabay