BEIJUMBORG (190)

 Zo: de verkiezingen zitten er op, de corona is nog lang niet onder de knie, ‘t zel weer veujoar worden! (ja, zonder ‘r’…de Groninger taal is nu eenmaal zo kort mogelijk van stof). Ik vind dit altijd een wat onbestemd deel van het jaar, dat voorjaar. Als de zon schijnt word ik erg vrolijk, maar als het een paar dagen weer grijs en grauw is, dan gaat het peil van mijn humeur ook een heel eind naar beneden. De vaste lezers weten het: ik ben een zomer- en wintermens. De overgangsseizoenen zijn niet mijn favoriet.

Op mijn tafel staat een kristallen bol. Figuurlijk dan, want behalve wat erfstukjes van kristal bezit ik geen andere voorwerpen van enige waarde. Maar goed: een kristallen bol dus….en als ik in die bol kijk, dan krijg ik het gevoel dat we nog lang niet van de corona af zijn. Velen zijn nog niet gevaccineerd, de aantallen besmette mensen lijken iedere dag weer op te lopen. En wij, Groningers van 60-64, zijn als laatsten aan de beurt, als het gaat om vaccinatie met dat vreemde, hier en daar als omstreden ervaren middel AstraZeneca. Zeeland, Brabant, Limburg en toen stokte het even, omdat er allerlei complicaties gemeld werden. Paniek op de ministeries van gezondheidszaken in heel Europa, paniek bij de Van Dissels in Berlijn, Rome en Den Haag. Maar goed: na tien dagen is de vaccinatie weer op gang gekomen, en hopelijk zal het dan toch zo zijn dat de jongere ouderen zoals ik nog voor de zomervakantie gevaccineerd zijn, net als -hopelijk- de rest van Nederland. 

 

Eén ding moet me echter van het hart: ik gun het vooral de jongeren om ‘gewoon’ te kunnen doen, om elkaar weer te omhelzen, te ontmoeten. Om te feesten, om -kortom- de jeugd te vieren. 

 

Volgende week, beste lezers, staat hier mijn laatste column. S.v.p. geen bezoek en geen bloemen…ik doe het nog steeds met plezier, maar als je al drie maanden niet meer in Beijum woont, dan is het tijd om de Beijumborg in te ruilen voor een andere ‘bewoner’ van deze column.

Han Borg