BEIJUMBORG (168)

 

Duizend, tweeduizend, drieduizend, vier….

Het duizelt me zo langzamerhand van de aantallen corona-besmettingen per dag. En als ik dan de politici in de Tweede Kamer zie stuntelen en hoor schreeuwen dat het allemaal anders moet, de minister van Volksgezondheid opnieuw hoor zeggen dat het wel goed komt met de testlocaties en de testmogelijkheden, de corona-app zo langzamerhand een lachertje begint te worden en de kranten letterlijk vol staan met corona-nieuws…dan word ik er een beetje moe van.

 

Let wel: ik neem corona serieus, maar net als destijds met de dagelijkse beelden in het TV-journaal van de oorlog in Vietnam: ik krijg er steeds meer het gevoel van moedeloosheid bij. Je ziet het gebeuren, je ziet het fout gaan, maar je bent machteloos. 

Die vergelijking met Vietnam maak ik bewust: ook nu ben ik zo ver gekomen dat ik het allemaal niet meer wil zien. Iemand zei dat gisteren heel treffend: “ik word zo depressief van de krant dat ik ‘m tegenwoordig maar liever van achteren naar voren lees. Eerst het andere nieuws, en als er dan nog tijd en energie over is, dan duik ik die corona-verhalen wel in”. 

 

Worden we wijzer van al dat nieuws? Nee, zo vind ik. Net zomin van iets wat ik in de Facebook-site van de Sociale Long Beijum aantrof. Daar werd uitgebreid stilgestaan bij de kennelijk toenemende agressie tegen kleine kinderen op straat en op speelveldjes. De aanjaagster van dit nieuws zegt in haar stukje daarover het volgende: “Wij moeten met ons allen opstaan en zorgen dat we onze wijk weer leefbaar maken voor onze kinderen!!” 

Dubbele uitroeptekens, toe maar! Beijum is nu ONLEEFBAAR voor kinderen. 

 

Ik moest onwillekeurig denken aan mijn eigen kinderjaren, in een wijk met een zeer diverse sociale opbouw in Enschede. Regelmatig werden daar kinderen in elkaar getimmerd, blauwe ogen kwamen er vaak voor, er werden stenen naar hoofden gegooid…zelf verloor ik bij een incident een vingertopje. 

Vond ik de wijk waarin ik opgroeide daarmee onleefbaar? Welnee: er gebeurde wel eens wat, er werd lustig op los getimmerd, maar het was er ook gezellig en gemoedelijk. Mijn reactie op dat Sociale Long-stukje was dan ook, dat ikzelf geschreven zou hebben “Wij moeten met ons allen opstaan en zorgen dat we onze wijk leefbaar houden voor onze kinderen!!” 

Het verschil tussen ‘’weer leefbaar maken’ en ‘leefbaar houden’ geeft aan waar ik steeds meer tegenaan loop: we praten onszelf heel wat ellende aan, en zien daardoor alleen maar zwarte gaten en geen lichtpuntjes meer. Jammer...

Han Borg