COLUMN UIT LEWENBORG (220)

 Doorgaan!

Als ik het nu niet ga doen, ben ik bang dat ik het nooit meer ga doen. Ik zal toch echt verder moeten. Hoe moeilijk het afgelopen jaar ook was, ik moet door. Het is nu een jaar geleden dat je bent overleden. Nog vaak heb ik het er erg moeilijk mee, vooral dat eten koken voor mezelf is nog steeds een crime. 

Je gezelligheid mis ik ook, eigenlijk mis ik simpelweg alles aan je. Mijn maatje die me door dik en dun steunde. Na jouw overlijden, overleden er nog meer dierbaren. De klappen kwamen te snel achter elkaar. Gelukkig had ik de juiste mensen om me heen die mij erdoor sleepten. Man, wat heb ik een vreselijk rot jaar achter de rug. Alles leek zo zinloos en doelloos, zelfs geen puf meer om met plezier te schrijven. Tikken zoals wij het noemden en zo noem ik nog steeds hoor, mijn kamer boven is nu omgedoopt tot ‘tikhok’ waar ik in alle rust samen met Snoopy en Micky kan tikken aan… Iets nieuws!

De denkbeeldige kogel is door de kerk, zal ik maar zeggen. Vanmorgen kwam ik iemand tegen op Facebook die een vraag stelde in een boekengroep aldaar, die zo de mijne kon zijn en laat ik daar nu juist inspiratie van hebben gekregen. Er is altijd een weg naar verder gaan! Het enthousiasme spatte ervan af en dat werkt nogal aanstekelijk. Vandaag of morgen neem ik contact met haar op en door op haar site te kijken stuiterde ik op een manuscript wedstrijd bij een uitgeverij. Hier ga ik echt mijn stinkende best voor doen. Even in het geheim, ik loop al een week met plots nieuwe schrijf ingevingen in mijn hoofd. Het schiet werkelijk alle kanten op. Er liggen nog wat onafgemaakte verhalen op de plank waaraan ik zo verder kan gaan schrijven en toch blijft het vervolg van mijn eerste boek ook door mijn hoofd spoken. Wat zou nu wijsheid zijn? Wat wil het eerste mijn hoofd uit… Het is toch wel heel toevallig dat dit op mijn pad komt, op de sterfdag van mijn beste maatje. Misschien is dit wel het ‘teken’ om door te gaan!

Ik hou mezelf toch echt niet voor de gek, het voelt opeens of het zo moet zijn. Laat ik daar dan gebruik van maken en mijn debuutboek “Ontsnapt aan de Dood” ook weer een nieuw verkoop leven in blazen en vooral tikken aan een nieuw boek. Zo ontstaat er toch nog iets positiefs uit een verdrietige dag. Jij was altijd degene die met me mee las en commentaar gaf, mijn woede temde als ik niet wist hoe het verder moest met het verhaal. Eten kookte omdat ik er geen tijd voor had in een vlaag van meters maken met mijn lettertjes. De hond uitliet en op haar paste zo nodig. Mij mee uit nam als ik er van vermoeidheid doorheen zat.

Bedankt mijn maatje voor dit ‘teken’ Ik beloof dat ik er nu weer werk van ga maken. Het komt goed, het is goed en het voelt goed. Doorgaan is wat ik nu moet!

2021©Vlindertje73