COLUMN UIT LEWENBORG (207)

 Verstrooid of…?

Er zijn veel mensen die weleens verstrooid zijn en vergeetachtig, zeker als je een dagje ouder wordt. Het is toch te hopen dat het geen beginnende dementie is. Laat ik beginnen met mezelf. Als ik niet alles en dan bedoeling letterlijk alles op post-it briefjes schrijf dan vergeet ik geheid allerlei afspraken of dingen die ik moet ik doen. Zonder een boodschappenbriefje is niet té doen in de winkel. Dan kom ik thuis met allerlei boodschappen en zonder het meest belangrijkste en kan dan nog een keertje terug. Om gek van te worden. Je boodschappenbriefje vergeten is zo’n ramp nog niet, maar als je dan hoort dat ik heel vaak de kattenbrokken in de koelkast zoek…krap ik me toch eens achter m’n oren.

Een vriendin van mij die kan wel in het Guinness of recordboek met al haar stunten. Meestal is het erg hilarisch en je raakt er aan gewend. Ik heb haar weleens gezegd dat ze op een dag zichzelf nog eens ergens vergeet. En haar regelmatig gevraagd of ze niet gek wordt van haar zelf. ‘Nee hoor,’ zei ze, ‘ik maak me er niet meer druk om.’

Ze vergeet werkelijk van alles, loopt de deur uit zonder huissleutel en zit vervolgens bij een wederzijdse vriendin voor haar huis te wachten tot zij thuis is. Even bellen ging ook niet want, juist ja, telefoon lag nog in haar eigen huis aan de lader. Ze heeft daar bijna anderhalf uur gezeten. 

Laatst gingen we bij mij eten en haar sla is niet te overtreffen, zij maakte het bij haar thuis en had gehakt van mij mee om ballen van te bakken, bij de winkel had ze aardappeltjes gekocht. Komt ze aangefietst bij mij, roept mij en geeft me bij het hekje voor de deur de sla en ballen en al lachend zeg ik; ‘je mag wel binnen komen hoor!’ ‘Nee, ik moet even mijn huis op en neer, want ben de aardappeltjes vergeten.’ Arggghhhh… In al haar haast gooit ze thuis de deur dicht en weer de huissleutel vergeten, waar we ’s avonds na het eten wel een uur naar hebben lopen zoeken in mijn huis, omdat zij bij hoog en bij laag beweerde dat die sleutel toch echt bij mij moest liggen. Net als maanden geleden haar fietssleutel, die we terug vonden onder een stoelkussen van mij. 

Boodschappen die ze meeneemt uit de winkel en dan zitten we eind van de middag lekker aan de borrel en willen we een toastje nemen met iets lekkers erop, is de toast kwijt. Gekscherend zeg ik dan dat ze die misschien wel in de vriezer heeft gestopt. En jawel, dat was ook zo. De telefoon is al eens terug gevonden in de koelkast, niet te geloven. Dat ding was zoek, ze stuurt mij met haar pc een chatbericht via Facebook met de vraag of ik haar even wil bellen. Ja, ze wist écht zeker dat ze de telefoon net nog daarvoor in haar handen had gehad. Ik haar bellen en ja hoor, het ding rinkelde in de koelkast. Dat vertelde ze me toen ze mij belde. Sorry, maar dat was echt lachen. Hilarisch gewoon. Zo kan ik nog een hele poos doorgaan, wat we niet gaan doen. Het is zo wel erg genoeg, want ik maak me toch wel een beetje zorgen hoor.

Is dit nou herkenbaar voor jullie en wat is jullie grootste stunt qua verstrooidheid? Maak ik me zorgen om niets of zal het gewoon een karaktertrekje van haar zijn? Laten we hopen op het laatste.

2021©Vlindertje73