COLUMN UIT LEWENBORG (208)

 Kuikentjes

Tijdens mijn ochtendwandeling met de hond zag ik twee zwanen met hun jongen liggen in de berm en half op de weg. Een erg onpraktisch plekje, aangezien de weg daar erg smal is. De automobilisten en tracktors houden er goed rekening mee en wachten netjes op elkaar bij het passeren. Daar heb ik respect voor, net als voor de zwaan zelf overigens. Jaren geleden liep ik mijn rondje door het bevrijdingsbos en vlak aan het einde zaten ze toen. Nou, ik kon mooi de hele weg terug lopen, ze lieten mij er gewoonweg niet langs en met mij meerdere mensen. Blazen en hun vleugels wijd uit, dan bedenk je je wel twee keer.

Dit alles doet mij denken aan mijn jeugd. We woonden toen op het platteland en hadden twee ganzen, een heleboel kippen, kalkoenen, twee varkens, drie honden en twee katten. Als ik moest grasmaaien, dan was ik drie uur aan ’t lopen achter de maaier en de ganzen liepen al die tijd gezellig achter mij aan te gakken. De ganzen waren nog betere waakhonden dan de hond die we daarvoor hadden. Ook voor

die ganzen had ik respect hoor, ze waren niet de makkelijkste en konden venijnig hard bijten in je kuiten, als ik met de fiets thuis kwam en hun op de oprit aan het rondscharrelen waren. Diezelfde waakhond lag overdag vaak te luieren in het gras, het liefst onder een bramen of frambozenstruik, waar hij zichzelf graag tegoed aan deed. De kippen leefden achter ruim afgezet gaas, de vele kuikentjes bleven dichtbij mams lopen.

 Op een dag schrok een kuikentje van een roofvogel en rende zo het gaas door en waar net daarnaast de waakhond lui lag te gapen. Het arme kuikentje rende zo de hond zijn bek in. Hap, slik weg. Het arme ding. Zo hadden we ook eens een arm muisje, moederziel alleen in een lege vrieskist rennen. De katten hadden we natuurlijk niet voor niets. Eerst de ene wakker gemaakt en werd in de kist gezet. De kat ging zich eens op z’n gemak wassen. Ja hallo, hoezo muis? Ik ben net wakker ja. Volgende kat erin en hetzelfde verhaal. Daarna werd de muis dan toch maar door mijn moeder gevangen, alleen een beetje te hardhandig, want de hond trok er zijn neus voor op. Daar was geen lol aan te beleven. Nee, die hond ving de muizen liever zelf, gewoon tijdens het wandelen door de weilanden. Soms zag je nog net het staartje naar binnen glippen. In die weilanden liepen ook vaak jagers.

 Op een avond kwam er een jager bij ons aan de deur om zijn spijt te betuigen, want zijn hond had één van onze kippen aangezien voor een eend. Wat hij ervoor terug kon doen. ‘Hou die kip maar,’ zei mijn moeder, ‘breng er maar wat lekkers voor terug.’ Een paar dagen later hing er een lang zacht velletje bij ons aan de achterdeur. Gelukkig wist ze daar wel raad mee en het was nog niet eens kerst.

2021©Vlindertje73

Foto: Pixabay, Phillipp Kleindienst