"HET IS WEL BEIJUM HÈ"

Ondergetekende fietste na gedane verplichtingen omstreeks kwart voor twaalf vanavond Beijum weer binnen. Voor het eerste huis in Beijum, vanaf de stad uit bekeken en langs de wijkring, stond een politie-auto op het fietspad met naast twee agenten nog een tiental mensen. Er hing een opgefokte sfeer, geschreeuw en veel ge- "verdomme, weet je wel."
Een omstander lichtte me in dat een scooter met volle vaart tegen een fietser was geknald. Nee, geen gewonden, maar wel, zoals gezegd, een enorme opgefokte stemming. "Allemaal drugs, aldus de omstander." De scooterrijder ageerde met luide stem tegen de agenten die dingen opschreven en uitlegden. Die bleven keurig rustig en gedroegen zich uiterst professioneel. "Ze moesten hem oppakken, dit kan toch zo niet met die grote bek," aldus omstander.
De scooterrijder liep een stuk van de politiewagen weg waarna een enorme klap volgde. De agenten er heen om te kijken wat er gebeurd was. Ondergetekende pakte z'n fotocamera, je weet maar nooit. Omstander: "Ik zou geen foto maken als ik jouw was, daarmee gooi je olie op het vuur." Een goeie raad, de sfeer kwam erg explosief over. Ondergetekende pakte z'n fiets om z'n weg te vervolgen, hij dacht: 'Ik lees het morgen wel. Of niet.' Een onbekende Beijumse liep een stukje mee richting de plek waar weer gefietst kon worden, voorbij de politie-auto. We keken elkaar aan en ondergetekende mompelde "Wat een toestand niet?" "Ja," zei de vrouw, "het is wel Beijum hè."
Inderdaad, weer in Beijum. Wegfietsend hoorde de blogger vanuit de verte de opgefokte scooterrijder tegen een der agenten roepen: "Je snap het niet, verdomme, weet je wel."
Nee, er zijn van die situaties waar je beter geen foto kunt maken.