Voorjaarskriebels
Deze week wordt het volgens
het weerbericht stralend mooi weer. Eerst zien dan geloven. Krijg jij
daar ook al de kriebels van? Ik wel. De zon schijnt vandaag wel naar
binnen en oh mijn god, wat een stof op de kast zeg! Hier gebruik ik
dan even het foefje van mijn moeder voor. Zij legt gewoon een
stofdoek op de kast, want stel dat je net visite krijgt. Dan lijkt
het of je net wilde beginnen met stoffen. Ik laat de boel de boel en ga met mijn manuscript in de zon zitten. Het concentreren lukt voor geen meter. De planten schreeuwen om aandacht en vooral water. Dus ga ik dat eerst doen. Obstakel nummer één, het water is nog afgesloten. Heel de trapkast leeghalen voordat ik bij het luik kan waaronder ik de hendel om moet zetten. Met zweet overal waar het niet hoort te zitten, is het gelukt. Meteen maar even stofzuigen en een natte doek door dat hok, alles weer (netjes) terugzetten en de plantjes voorzien van hun felbegeerde vocht. Daarmee bezig zijnde zie ik hoe smerig mijn ramen zijn. Ach, laat ik achter even snel doen, doe ik morgen de voorramen wel. Een klein half uurtje later ben ik er mee klaar. Inmiddels is het theetijd en terwijl ik sta te wachten totdat het water kookt, zie ik dat de keukenkastjes ook wel een beurtje mogen hebben. Een sopje is zo gemaakt en het theewater alweer afgekoeld. Van het één rol je in het ander en dan is het alweer tijd om de hond uit te laten. Laat die thee maar zitten.
Tijdens het wandelen valt mij plots op dat het voorjaar toch echt begonnen is. De meerkoetjes zijn druk hun nestjes aan het bouwen en de vrouwtjes eenden worden weer aan de lopende band verkracht. Ik ben blij dat ik geen eend ben. Met drie mannetjes boven op één vrouwtje. Zij verzuipt zowat en als ze weer boven komt zie ik haar nekje helemaal kapot. Zielig hoor, die hitsige eenden.
Ook de knoppen van de bomen en struiken beginnen alweer groen te kleuren. De magnoliaboom even verderop zit al vol in de knop, wat erg lekker ruikt. Narcissen staan in de bloei. Het is echt genieten buiten.
Net als ik weer met mijn manuscript op schoot zit en klaar ben om te gaan schrappen, gaat de telefoon. Mijn moeder. Ik kijk op de klok en het is borreltijd. Onder het bellen, schenk ik een wijntje in en ondertussen luister ik naar mijn moeder, die trots verteld over hoe haar hond weer eens beter de weg wist dan zij. Ze had even een vriendin geholpen op een tuintjescomplex, waar ze zigzaggend over smalle paadjes lijkend op een doolhof, bij het bewuste tuintje kwam. Op de terugweg had ze werkelijk geen idee hoe ze weer terug moest en zei tegen haar hond:
‘Kom Boris, naar huis.’ Bij een afslag waar zij dacht rechtsaf te moeten, liep de hond stug rechtdoor en had gelijk (zoals bijna altijd). Zulke voorvallen heeft ze wel vaker en is het dus eigenlijk niet vertrouwd dat ze alleen rondloopt. ;) Lang leve ‘Boris!
De
zon geeft ons weer nieuwe energie. De schoonmaakwoede slaat toe en
als je daar dan voor die dag mee klaar bent en nog een poging wil
doen om even van de zon te genieten, is ie weg. Het wordt koud.
Morgen weer een dag!
Heb jij ook al last van de schoonmaakwoede?
Heb jij ook al last van de schoonmaakwoede?
2018©Vlindertje73
Geen opmerkingen:
Een reactie posten