BEIJUMBORG (148)

En? Went het al een beetje, dat opgehokte gevoel? Nou valt het in Nederland nog reuze mee met dat ophokken. Mijn in Frankrijk wonende zus mag zich alleen met een speciaal daarvoor bestemd formulier op de openbare weg bevinden, en dan alleen maar voor een boodschap, om de hond (die ze dan leent van een vriendin) uit te laten of een wandeling van maximaal een uur te maken. En ze controleren er als gekken, dus je ontkomt niet aan de regels.

Hier erger ik me vooral aan onverantwoordelijke gekken, die met elkaar in een schuur gaan zitten en daar ‘schijt aan corona’-feestjes vieren. Egoïstische idioten, die écht niet begrijpen dat de situatie behoorlijk ernstig is. Als ik mijn TV-held van dit moment (Diederik Gommers, het opperhoofd van de Nederlandse IC-artsen) moet geloven, dan zijn juist dit soort ‘acties’ volkomen ondermijnend, en door een beetje stoer te zitten doen verleng je niet alleen voor anderen, maar ook voor jezelf de quarantaineperiode, waar we nu met ons allen in zitten.

Drie weken heb ik thuis gezeten, terwijl lieve buren, vrienden en familieleden me boodschapjes brachten. Tien dagen daarvan was ik bijna voortdurend zo misselijk als een kat, en kreeg ik alleen al bij het idee dat ik een maaltijd zou moeten koken krampen in mijn maag. En ’s avonds zat ik wat onderuit in mijn TV-stoel, voelde plotseling het bloed uit mijn vingers en neus (!) wegstromen en kon er dan op rekenen dat mijn lichaamstemperatuur omhoogschoot van in de 37C naar 39C of daaromtrent. Geen superhoge koorts, maar wel eentje die je uitput en waardoor je eigenlijk alleen maar in je bed wilt liggen. 

Dat alles is sinds vier dagen volkomen voorbij. Geen koorts meer, en ook eet ik weer gewoon (maar wél in kleinere porties), en zondag heb ik een paar uurtjes in de zon zitten genieten van de Matthäus-Passion op de radio. De kop is alweer aardig bijgekleurd. Of daar dit jaar nog veel meer kleur op komt is natuurlijk de vraag. Er liggen plannen voor een late zomervakantie (eind augustus tot half september), en voordien wil ik eigenlijk ook nog even naar mijn zus in Frankrijk, maar dat alleen als het weer zonder enige restrictie mag. En daar ziet het voorlopig nog niet naar uit….

We blijven onszelf ophokken totdat het er een heel stuk beter uit gaat zien. Er vallen nu nog veel te veel doden, er worden nog steeds honderden mensen per dag opgenomen in het ziekenhuis…. die corona zal ons best nog even bezighouden. Probeer van de kleine dingen in het leven te genieten, mensen. Zoals van het zonnetje, de snel tot bloei komende fruitbomen, de geur van het eerste gemaaide gras, de bomen in het blad….en -zoals gisteren- de eerste vlinder! 

Han Borg