BEIJUMBORG (150)

Bestond de Beijum-blog pas geleden 12,5 jaar (een koperen jubileum dus), vandaag is het ook een heel klein beetje feest: u leest nu de 150e column van mijn hand. Honderdvijftig keer stukkies schrijven (zo noemde Simon Carmiggelt dat): dat betekent bijna drie jaar lang iedere week ‘aan de bak’. 

Open vizier....

Een belangrijk onderdeel van dat schrijven vormt inspiratie. Je zit achter een leeg scherm op je laptop of iPad, en ja: dan moet er iets ‘op papier’ komen. Carmiggelt deed dat nog écht op papier, en dan ging zijn ‘stukkie’ per koerier naar de zetterij van de krant (Het Parool), waar een zetter met loden letters een blokje tekst opmaakte, dat vervolgens werd gecontroleerd door een corrector, en uiteindelijk deel werd van een pagina in de kant.

Hoe anders gaat dat nu! Als ik die inspiratie heb gekregen (niet altijd even gemakkelijk: dat mag u best weten) dan tik ik een stukje op mijn scherm. Even nog snel zelf corrigeren, soms wat plaatjes erbij, een mailbericht naar de redacteur van de wijkblog met tekst en eventueel plaatjes, en klaar is Han!! Soms krijg ik van redacteur Johan nog een opmerking: “zou je dit zo zeggen, of bedoel je eigenlijk…?” en heel af en toe verstout hij zich om een tekstuele opmerking te maken (dat gebeurt trouwens wederzijds), bij een tikfout of een rare grammaticale constructie. En op woensdag rond 18u staat het zo maar op de blog van onze prachtwijk!

De haven van Tinos...

Meestal schrijf ik de stukkies thuis, maar ook wel eens in het buitenland. Soms vanuit Frankrijk, waar ik dan bij mijn zusje verblijf. Soms vanuit Griekenland, waar ik dan op vakantie ben. In dat laatste geval is dat dan vanachter een tafeltje, waarop een glas water en een ‘caffè frappé’ staan (een koude koffie met melk en een beetje suiker, met een soort van staafmixer opgeklopt) of gewoon een Fix, Hellas of Alpha (drie biermerken)….met wat zoutjes of mézè (kleine hapjes) erbij en zicht op de altijd diepblauwe zee, de aan- en afvarende veerboten, de gezellige drukte van de haven van Tinos. 

Af en toe vraagt de Beijumblogger me of ik er nog steeds plezier aan beleef; de columns zijn natuurlijk niet altijd even sterk. Maar ik kan volmondig zeggen dat dit zo is, en dat is mede omdat er soms hele leuke of felle reacties komen. Als die reacties anoniem zijn dan -zo heb ik me nu vast voorgenomen – reageer ik niet meer. Ik strijd alleen met iemand die ook het vizier open heeft staan.

 Maar toen ik laatst met een vriendin van 45 jaar geleden eens een borrel in het café dronk (ja: dat kon toen nog) vertelde ze me dat ze iedere week mijn column las, ook al woont ze in een heel ander deel van de stad. Kijk: daar doe je het (óók) voor! Op naar de volgende 150! 

Han Borg