ZONDAG MOET HET EINDELIJK GEBEUREN

Het is toch wat beste lezers, het is niet te vatten hoe het hele land langzamerhand in de ban van het voetbalspel is geraakt. En ik moet eerlijk zeggen, het laat me ook niet meer los. Relativeren heeft geen zin meer, er is op het ogenblik niks belangrijkers meer dan dat ene: we moeten nu wereldkampioen worden. Drie keer is nu eenmaal scheepsrecht.

Ik herinner me de finale van het wereldkampioenschap in 1974 als de dag van gisteren. Wat een teleurstelling, en wat een rouw. Ik moet natuurlijk niet zo pessimistisch doen, maar toch: wat kan er een regelrechte drama op "ons" liggen te wachten. Stel je nou toch voor dat we aanstaande zondag weer een finale tegen die Duutsers verliezen. Echt beste lezers, dat lijkt me onverdraaglijk. Ik hoop dat Spanje morgen wint zodat een nederlaag tegen onze oosterburen niet meer mogelijk is. Verliezen tegen de Duutsers, het kan en mag niet nog een keer. Niet meer tijdens een finale van een wereldkampioenschap, ik heb als 18 jarige de pijn van 1974 aan den lijve ondervonden.

Maar goed, even het pessimisme en de angst aan de kant zetten: wat een feest vanavond. Het Café Biljart zat vanavond afgeladen vol en om 23.30 uur schoot ik er deze feestelijke foto's. Blije gezichten en een polonaise. Bedenk dat er aanstaande zondagavond wederom op een groot scherm naar de wedstrijd gekeken kan worden. Wat gaat dat zondag trouwens worden? Worden we gek met z'n allen? Gaat Dagblad van het Noorden weer uitpakken met een feestelijke extra editie, net als op 25 juni 1988 toen we Europees kampioen werden? Wordt het verdriet, de teleurstelling en ellende van 1974 zondag definitief overwonnen en verwerkt? Oudere lezers herinneren zich het schot van Rensenbrink nog wel, tijdens de finale van 1978 schoot hij vlak voor tijd tegen gastland Argentinie tegen de paal. Er moét gewoon aanstaande zondag gewonnen worden. In elk geval mag er niet weer van de Duutsers verloren worden. Voetbal is voor even het allerbelangrijkste op de wereld.