Met wie spreek ik?
Na de vorige column is afgelopen week het lieve droppie ingeslapen, beter voor Dex, zo zijn eigen naam is. Het was niet leefbaar en er kon niets meer aan gedaan worden.
Net zes maanden jong en dan al naar de eeuwige jachtvelden moeten is een ware ramp. We zijn met z’n allen erg verdrietig en toen mijn vriendin terug kwam zonder hond wist ze niet naar welk crematorium Dex zou gebracht worden. Ik de dierenarts bellen, die konden mij vertellen dat Dex naar Stadskanaal zou gaan en dat ze die dag de grote ronde hadden. Zoals jullie wel weten heb ik niet zo heel veel geduld, dus aan het einde van de middag toch maar zelf het initiatief genomen om te vragen of Dex als was aangekomen.
We hadden er geen telefoonnummer van, dus ik tikte op mijn telefoon bij Google in “crematorium Stadskanaal” en zo kreeg ik een vriendelijke man aan de telefoon, die ik uitlegde dat ik voor de familie van Dex belde. De familie krijgt even een fictieve naam, laten we er de Groot van maken.
‘Hallo meneer, ik bel even voor de familie de Groot om te vragen of Dex al is aangekomen bij jullie.’
‘Ik zal even voor u kijken’ zei de man vriendelijk. ‘Hoe was de naam, zei u?’
‘Familie de Groot.’
‘En het gaat om?’
‘Dex.’
‘Kunt u dat alles even spellen voor mij?’ vroeg de man. Ik spelde alles en vertelde er nog bij dat de familie uit Groningen kwam en Dex uit Roden. De man keek nogmaals zijn lijst na en kon helemaal niets vinden wat in die richting kwam.
‘Ik zie hier helaas geen familie de Groot en ook geen Dex op de lijst staan, mevrouw,’ zei hij. Waarop ik vroeg; ‘zijn er dan nog meer crematoriums in Stadskanaal?’
‘Ja,’ zei de man, ‘een crematorium voor huisdieren.’
‘O, oeps,’ zei ik toen verschrikt, maar Dex is een hond.’ Waarop de man bulderend begon te lachen en zei dat hun het crematorium voor mensen was. Wij schoten natuurlijk ook onbedaarlijk in de lach, de man gaf mij het juiste nummer nog en na bijgekomen te zijn van onze vreselijke lachbui belde ik eindelijk met het juiste crematorium. Dex was er nog niet, hij zou vast in de file staan, zei de mevrouw. Hierop schoten wij weer in de lach, nou goed ze belde wel als Dex aangekomen zou zijn over de verdere informatie.
Die man van het crematorium zal wel gedacht hebben, zijn we nu een lijk kwijt? Ik zie het helemaal voor mij, als beelddenker. Zo’n statige man in een net strak pak, met een stropdas voor, die de lijst zeker wel drie keer heeft nagekeken.
Zo zie je maar weer dat een lach en een traan,
die liggen nooit ver bij elkaar vandaan.
2022©Vlindertje73
Foto: Steve Buissinne van Pixabay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten