Was getekend, Bert Wagendorp.
Beijumers die de afgelopen pakweg anderhalf jaar de bieb van Beijum bezochten hadden kans om een bedaarde, grijze en nog jeugdig (erg slank!) uitziende bibliothecaris tegen het lijf te lopen.
Wigle Sinnema is zijn naam.
De man was en is compleet zen. Hij lijkt zich nergens druk om te maken. Het leek wel alsof hij constant op vakantie was in de vestiging van Groningen-Forum aan de Ypemaheerd.
Hij kan het nóg rustiger aan gaan doen. Vandaag zwaait hij af, want hij gaat met pensioen.
Even over dat 'op vakantie zijn', daarmee wordt hem geen recht gedaan. Pakweg twee weken geleden werkte hij zijn opvolgster in. "Daar komt nogal wat bij te kijken, wat veel informatie moet ik overdragen!"
Deze Beijumblogger vroeg aan vriend Bert Wagendorp om een 'uitzwaaibericht' en zijn kijk op zijn vriendschap met Wigle te omschrijven.
Bert is sinds jaar en dag columnist van de Volkskrant en hij studeerde ooit Nederlandse Taal- en Letterkunde aan de Rijksuniversiteit Groningen
Het verzoek aan Bert was een kolfje naar zijn hand:
Wigle Sinnema (zo heet hij, geen Wiggel, Wiegel, Wiggele) kwam in de nazomer van 1975 aan in Groningen. Hij kwam tegenover ons wonen in de Jozef Israelsstraat en kende een paar jongens met wie ik het studentenhuis op nummer 85 bewoonde. Net als wij had hij op school gezeten in Emmeloord. Hij zou in Groningen wel even het avondatheneum gaan doen en vervolgens economie gaan studeren – daarna was de sky the limit.
Binnen een week was hij ingeburgerd in het zooitje ongeregeld dat de dagen voornamelijk klaverjassend en de avonden voornamelijk in de kroeg doorbracht, met tussendoor de suggestie van een studie. Een paar keer per week stapte hij op zijn fiets om naar het avond-vwo te gaan, een studie die volgens Wigle niks om hakken had en die hij fluitend ging voltooien.
In juni 1977 kwam de uitslag van het eindexamen. Ik weet nog dat we met een biertje op het balkon in de zon zaten toen Wigle binnenkwam. Hij schudde teleurgesteld met zijn hoofd: het was niet gelukt. Het was ontzettend niet gelukt. Ik heb nog nooit een lijst met eindcijfers gezien waaruit zo duidelijk bleek dat het niet was gelukt. Als het podiumplaatsen waren geweest had je kunnen spreken van een glorieuze carrière.
We besloten nog een biertje te nemen. Het zat wel eens mee, maar ook wel eens tegen. Het ging er in het leven om hoe tegenslagen het hoofd te bieden.
Ik weet niet wanneer Wigle Sinnema besloot tot een carrièremove, het moet ergens in het najaar van 1977 zijn geweest toen hij in dienst trad van de bibliotheek, die toen nog was gevestigd aan de Vismarkt. Er waren in onze vriendenkring meer mensen die een werkplek hadden gevonden op de bibliotheek, zoals Menno Fritsma, en die verzekerden Wigle dat het er aangenaam werken was.
Dat hij er tot zijn pensioen zou blijven had ik niet gedacht. Hij onderbrak zijn loopbaan tussen de boeken alleen maar een jaartje om een tank te leren besturen, en daarna keerde hij terug – voorgoed.
Hoe kon dat?
Wat hielp was Wigles totale minachting voor kleinburgerlijke concepten als ‘carrière maken’, ‘een dijk van een salaris verdienen’ of ‘aan de touwtjes trekken’. Misschien was het een gebrek aan ambitie, al ben ik daar niet zeker van, want gaandeweg begon Wigle hart voor de zaak te krijgen en kon hij op een woensdagavond in café De Bres zomaar beginnen over de maatschappelijke functie van de bieb of de rol van de bieb in de wijken.
Hij werd een bibliotheekman, een ongecertificeerde bibliothecaris. De boekenomgeving waarin hij voortdurend verkeerde maakte van hem bovendien een groot lezer.
Daarnaast zat hij op de racefiets. Er is, dat weet ik zeker, een prof aan Wigle verloren gegaan. Hij had genoeg talent om deel te kunnen uitmaken van de ploeg-Post – hier speelde gebrek aan ambitie wel een rol. Hij ramde de Ventoux al op toen ik nog nooit van die berg had gehoord. Hij verpoerde zijn knieën net als Bernard Hinault – altijd maar de grote molen draaien en mensen uit de wind houden.
Wigle Sinnema zal blijven fietsen en zal ook doorgaan met lezen. Tegenwoordig maakt hij ook foto’s. Hij is altijd een observerend mens geweest. Maar de bibliotheek verdwijnt uit zijn leven en wordt een herinnering – geen slechte, denk ik
Bert Wagendorp
Update 15:55 uur....hoeveel klanten zal Wigle in zijn 43 jarige carriëre geholpen hebben? In elk geval was dit, foto, de laatste. Dit bericht zal tot 18:00 uur bovenaan staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten