Het verhaal van Jan begint in november 2006. Zijn droom, El Pico, heeft hij niet kunnen realiseren en hij keert samen met zijn vrouw Saskia en zoon Duco terug naar Nederland."We hebben na acht maanden van intensieve samenwerking en onderhandeling met een financier plots te horen gekregen dat hij toch niet verder wil." De foto (klik hem groter!) laat zien hoe ver ze waren met het inrichten van Veliz Rubio, de locatie in het Zuid-Spaanse Andelusië waar ze hun hersteloord voor mensen met schizofrenie wilden opstarten.Het is zover, na drie weken van afscheid nemen en uitleg geven aan vrienden en bekenden en ons opgebouwde netwerk in Andalusië hebben we ons bestaan weer gereduceerd tot de inhoud van 1 kofferbak vol met spullen. Duco moet dit keer de achterbank delen met de twee honden.
We vertrekken ‘ s ochtends vroeg, het dorpje Turre is nog in diepe rust, ik verstoor deze rust door luid claxonerend de straat uit te rijden. De stemming is best goed, het eerste uur zingen we mee met nummers van Metallica, Ali B of Andre Hazes. Maar naar mate de reis vordert worden we ook steeds stiller, ieder is bezig in gedachte met zijn eigen afscheid.
De reis gaat prima, de honden houden zich geweldig. Net over de grens van Spanje houden we halt en overnachten in een hotel. De volgende dag racen we met 160 km op de teller door een zeer regenachtig Frankrijk. Rond de klok van 21.00 uur parkeren we dan eindelijk de auto in de parkeer garage op de Ossenmarkt . In korte broek, de honden trekkend aan de riemen, lopen we naar het land van Kokanje, daar hebben we afgesproken met onze dochter.
De nacht brengen we door in haar kleine huisje op het Deliplein om de volgende dag ons intrek te nemen in het iets grotere huis van onze andere dochter in Begum.
Terug in de malle molen van Nederland, eerst een uitkering regelen. Formeel zijn we nu dakloos! Als ik me aanmeld bij de balie, gaat het als een lopend vuurtje. We worden goed geholpen. Zo zullen we de komende twee weken bijna elke dag wel even bij de Sozawe moeten zijn voor het invullen van 1 of ander formulier.
We dienen een verzoek in bij de woningbouwvereniging voor urgentiepunten. We komen niet in aanmerking wordt ons verteld. Wel als ik uiteindelijk een aardige mevrouw aan de telefoon krijg die mij ken van het Ommelanderhuis kent en het avontuur Andalusië heeft gevolgd. Zij denkt met ons mee en gaat een goed woordje voor ons doen.
Gerrie en Bart, oud collega’s lopen het vuur uit de sloffen om ons op de voorrangslijst van de kraakwacht te krijgen en dat lukt. Na twee weken Nederland in het piep kleine huisje van onze dochter kunnen we voor de periode van drie maanden ons intrek nemen in een huis aan de Galenuslaan.
Duco zit inmiddels al weer op school en heeft in no time alweer allerlei vriendjes te spelen.
Ondertussen zijn we druk bezig met solliciteren in de regio Nederland. Ondertussen werk ik voor het uitzendbureau in de jeugdpsychiatrie. Tussendoor voer ik sollicitatie gesprekken, dan weer in Breda, dan weer Utrecht, uiteindelijk vind ik een werkgever die goed aansluit bij mijn ambities. Ik accepteer een functie als locatie manager voor een GGZ instelling die zich bezig houdt met sociale activering / dagbesteding en werk te vinden voor mensen met een psychiatrische achtergrond, standplaats Purmerend.
Weer op zoek naar een woning, die vinden we in Wormer, half april 2007 gooien we de verhuiswagen weer vol en verkassen naar Noord Holland. Prachtig vrijstaand huis, goede buurt maar wel een forse huur. Eindelijk kunnen we tot rust komen. Duco weer naar school in het dorp, (ja, in een jaar tijd drie scholen). Ook hier past Duco zich moeiteloos aan. Maakt snel contact en kan het lestempo prima volgen.
Ik ben volop aan het werk in Purmerend, ik betrap me erop dat ik ’s ochtends fluitend naar het werk ga. Saskia brengt de dagen door met solliciteren, het op orde brengen van allerlei regeldingen en het uitlaten van de honden. Hoewel het solliciteren aanvankelijk weinig succes heeft slaagt Saskia erin om in juli een baan te vinden als facilitair manager voor twee dagen in de week.
Na drie maanden zit mijn interim periode erop, de teams in Purmerend zijn het er unaniem over eens dat ze met mij door willen gaan. Ik voel me vereerd en voel me thuis bij deze club. Bij mijn officiële aanstelling krijg ik een appelboom cadeau. En zo is de cirkel weer rond. Bij mijn vertrek uit Groningen gaf ik het Ommelanderhuis een appelboom.
Langzaam wennen we aan ons nieuwe bestaan…………….
Binnenkort: deel 2, mét een persoonlijke foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten