COLUMN UIT LEWENBORG (137)

Machteloosheid

De plofkraak bij de ABN in de wijk Lewenborg te Groningen heeft afgelopen vrijdagnacht van 5 op 6 april 2019 menigeen op laten schrikken. Je kon er op wachten…in het jaar 2013 was het immers al raak in de wijk Beijum, waar de Beijumblogger een stuk over schreef. 
Sommige wijkbewoners in Lewenborg hadden deze plofkraak al veel eerder verwacht.

Het was gewoon machteloos toekijken wanneer het zou gaan gebeuren. De pinautomaat stond op een hoek van een parkeerterrein en in de nacht is het daar erg rustig. Een aantrekkelijke kans dus voor de criminelen. Man, wat een knal was het. Bij mij trilde alles en eerst dacht ik nog dat het vuurwerk was, maar al snel kwam er een WhatsApp alert binnen op mijn telefoon met de mededeling dat er een plofkraak had plaatsgevonden. 

Ongelooflijk, was het eerste wat er in mij op kwam. Tuurlijk weet je wel dat het overal kan gebeuren, zoals dat ook overal in het land gebeurt. In je eigen buurt, nee dat wilde er even niet in. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen, alleen een complete ravage, de hele muur weggeslagen, en blikschade bij auto’s die er geparkeerd stonden. Moeten we nu met z’n allen machteloos gaan toekijken wanneer en vooral waar de volgende plofkraak in Groningen zal plaatsvinden? Er zijn immers genoeg pinautomaten die buiten staan. Zou het helpen om alle pinautomaten binnen de winkelcentrums te plaatsen? Voor mijn gevoel niet echt, want een raam ligt er ook zo uit nietwaar…Wat vind jij?

Het gevoel van machteloosheid is dat je bij bepaalde situaties en gebeurtenissen domweg niets voor een ander kan betekenen.
Zo zijn ziekte en dood iets waar we machteloos tegen aan moeten kijken. Weer een dierbare uit het leven gerukt, zo plots en zo niet te bevatten.
De onmacht die je voelt, overheerst alles. 

Ziekte bij mensen, daar is nog over te praten. Je kan tegen de ander zeggen waar of je pijn hebt. Een dier kan dat niet. Zo kom ik even op mijn kat die plots niet meer kon plassen. Het arme beest blèrde alles bij elkaar en zo’n harde mauw gaat je werkelijk door merg en been. Al nachten niet geslapen en inmiddels twee keer bij de dierenarts geweest. Meneer heeft blaasgruis en een blaasontsteking. Hij gaat om de haverklap in zijn bak zitten, alleen komt er niets of een paar drupjes. Al dagen en nachten ben ik met hem bezig. Je staat machteloos, een beest kan je niet vertellen waar het pijn doet. Onrust in zijn lijf laten hem door het huis dwalen, onder zijn muzikale begeleiding. De tranen schieten je ervan in de ogen.
Onmacht, je wilt het dier helpen en je kan alleen maar hopen dat de medicijnen snel aanslaan.

Nee, machteloosheid is een vreselijk gevoel in welke situatie dan ook. Onmacht, omdat je niet iets kan doen voor de ander. Je wordt er nog onzeker van ook… En dan lees ik ergens een quote van Walter Roland: “De mens moet er zich van bewust worden dat geweld maar een vorm van onmacht is.”

Moeten we geweld dan maar accepteren en er aan wennen dat het steeds vaker voor gaat komen? Alleen omdat de dader die het geweld op zijn of haar geweten heeft, last heeft van een vorm van onmacht. Zot hoor… Ik vind het een vreemde redenatie. Jij dan?

Joh, ga lekker naar de sportschool en boks je onmacht weg tegen een boksbal.

2019©Vlindertje73

Fotobron: Wesley Bos-Groningsnieuws.