BEIJUMBORG (153)

Spannende tijden zijn het. Allereerst natuurlijk voor die mensen, waarvan familieleden of vrienden op dit moment nog zwaar lijden onder Covid-19. In mijn kennissenkring was er één patiënt, en uit de contacten met hem begreep ik dat dit de zwaarste hobbel was, die hij in zijn leven heeft moeten nemen. 

Spannend ook voor degenen, waarvan de kinderen deze week weer naar school gegaan zijn. Na zo’n maand of twee thuis is het natuurlijk heerlijk dat ouders wat meer de vrije hand krijgen, en dat kinderen weer écht onderwijs krijgen, ook al denk ik dat heel veel ouders enorm hun best gedaan hebben om de vaart er in dat opzicht goed in te houden. Je vriendjes of vriendinnetjes weer zien, de juf of de meester…het moeten mooie momenten zijn geweest. 

En voor al degenen die moeten vrezen dat de zaak waar ze werken failliet gaat, of personeel moet ontslaan om te overleven: krijgen ze snel weer werk, komt Nederland weer goed op gang, gaan we met ons allen – net als in 1953, toen een deel van het land door de zee werd overspoeld en we in vereniging met elkaar de dijken weer dicht kregen, de grond weer vruchtbaar, de huizen weer herbouwd- dit land, dit werelddeel weer uit het diepe dal trekken? Ik denk dat we in staat zijn tot grote dingen, op voorwaarde dat we onze vooroordelen even laten rusten, de ander de ruimte gunnen, en ons in gaan spannen om SAMEN deze gigantische klus te klaren.

En tenslotte: krijgen we deze zomer ook nog even de kans om ons te ontspannen, op de camping, aan het water, in het bos…in tent, huisje, hotel of pension? En voor degenen die geen plannen hadden: lukt het om de gespannen boog even te laten vieren, in je tuin, op het balkon? 

Zelf hoop ik dat ik mijn voornemen om dit jaar toch nog een tweetal Griekse eilanden te bezoeken kan verwezenlijken. Ik had voor een hele late vakantie geboekt (alleen de vluchten…), en mijn vrienden in Griekenland zeggen dat het land er alles aan doet om de schade voor de toeristensector te beperken. Daarbij komt dat ik nooit de massa opzoek in vakanties, het liefst zelfs eenzame of nauwelijks bezochte stranden bezoek, en ook van harte bereid ben om aan het meest veraf gelegen tafeltje op een pleintje te gaan zitten eten. Massa-toerisme is niets voor mij. En de eilanden die ik normaal bezoek zijn tot nu toe -net als vrijwel heel Groningen- corona-vrij gebleven. 

Dus als het even kan… 

Han Borg