COLUMN UIT LEWENBORG (197)

 Achter de gordijnen

Het zonlicht piept door de gordijnen en met een ruk, open ik ze allemaal. Het daglicht straalt me tegemoet. Ik denk dat ik aan ’t ontwaken ben uit een denkbeeldige winterslaap. Zoals ik mijn laatste column van vorig jaar afsloot met: “Ellende” is de wereld er nog niet beter op geworden. Het verschil met toen en nu is dat we toch verder moeten.

 Regeltjes die ons zijn opgelegd of niet en zo heb ik besloten de draad op te gaan pakken en weer wekelijks een column te schrijven. Beloofd is beloofd. Er is immers ook genoeg ander nieuws en weetjes in de wereld, Nederland of gewoon uit de wijk. Ik probeer het allemaal niet te zwaar te nemen, gewoon lekkere luchtige columns/verhalen tikken. 

In ieder geval geen corona shit-columns meer na een zware periode; verlies van twee wel hele dierbare mensen van mij, binnen twee week en zelf diverse keren erg ziek geweest en mijn hondje die nu een ernstige hartkwaal heeft. Het moet mij er niet meer van weerhouden om toch gewoon de draad weer op te pakken en daarbij het schrijven in welke vorm dan ook, wat mijn hobby is, niet verder te laten versloeren.

Nou goed, die gordijnen gingen open en dat was vorige week precies op die dag dat het heerlijk weer was, wel twee dagen lang weet je nog?  Het leek wel zomer. Zittend en genietend van de zon, gingen ineens mijn ogen open. Het besef dat we alweer in april leven, laat me terug denken over die eerste drie maanden van het nieuwe jaar. Nou, ik kan je vertellen dat ik zo goed als niets leuks op kan noemen. Natuurlijk ben ik wel de deur uit geweest, op visite geweest, gehuild en gelachen. Vrienden en vriendinnen over de vloer gehad, lekker gegeten met elkaar en vooral veel spelletjes gedaan. Uren zitten te kletsen, keiharde muziek draaien en veel te veel gedronken.

Echter er ontbreekt gewoon iets en dat is niet te vervangen. Een plekje geven en doorgaan, dat is wat ik op dat moment besloot, zittend in de zon. Een schop onder mijn kont en hup, kop op, je moet door. 

Iedereen kent wel eens een mindere periode in het leven. De één raakt in een heel diep gat en de ander gaat er luchtig mee om. Ik val in die eerste categorie. Het ontbrak mij aan energie, alles leek zinloos, niets had nog nut en had nergens geen zin in. Wel bleef ik de strikt noodzakelijke dingen doen, die je eenmaal doet in het leven om te leven. 

Langzaam beklim ik de bekende trap, weg uit de duisternis, op naar het licht.

2021©Vlindertje73