WAT BEZIELT JE OM UIT BEIJUM WEG TE GAAN? (2)

Nou woon ik al 46 jaar in deze mooie stad, waarvan er 32 in Beijum werden doorgebracht.

Daarvóór waren dat achtereenvolgens Selwerd, de Oosterpoort, de Herewegbuurt en de Oranjebuurt. Nooit in Vinkhuizen (“daar wil je nog niet begraven liggen”, zei iemand laatst nog – er is dan ook geen begraafplaats in Vinkhuizen), niet in De Wijert, ook niet in De Hoogte, nooit in Hoogkerk…dus echt: ik heb nog maar weinig andere wijken gezien dan die ik hiervoor noemde. En dan vraag jij, de Beijumblogger-bij-uitstek, aan mij of ik spijt heb van mijn overgang van Beijum naar Paddepoel?

Door Han Borg, als antwoord op deze brief

Was het niet Hildegard Knef, die zong “Ich brauch’ Tapetenwechsel”? Ofwel (letterlijk): “ik heb behoefte aan een ander behangetje”. Meer overdrachtelijk: “ik heb behoefte aan verandering van omgeving”. Dat gevoel bekroop me, toen ik eens goed ging nadenken over mijn toekomst in/met Beijum. Die wijkring was ik al tienduizend keer afgereden, dat winkelcentrum had me minstens 1600 keer als klant gezien (behalve de AH, maar daar mag ik het van jou niet meer over hebben), ik kende iedere stoeptegel uit mijn hoofd en het uitzicht vanuit mijn woonkamer was weliswaar groen, maar een beetje meer zonlicht zou ook niet gek zijn.

Nou: omdat ik niet van plan was om mijn heg vóór en mijn struiken achter mijn woning aan de Jensemaheerd ver terug te snoeien (in verband met privacy) moest dat zonlicht op een andere manier worden binnengehaald. En dat kon alleen maar door hoog te gaan wonen, of door in een huis te gaan zitten waar geen enkele boom of struik me als hindernis voor die zon dwars zou zitten.

 Mis je je tuin niet? Man, wat een rare vraag! Ik heb altijd een bloedhekel aan tuinieren gehad, was al blij dat mijn voortuin zeer onderhoudsarm was en dat mijn achtertuin door mijn echtgenote werd ‘gedaan’, behalve dan het grove werk – daar was ík dan weer goed voor. Een beetje rouwdouwen met een elektrische heggenschaar, een enorme snoeischaar waarmee overbodige dikke takken te lijf werden gegaan: dat werk vond ik nog wel aardig om te doen. Maar het subtiele verplaatsen van struikjes, het planten van bollen, het uitgraven van bamboe of gele lissen: ik vond er geen z.k aan. Blij dat ik dat niet meer hoef te doen: ik kan die klussen missen als kiespijn!

 

Beijum heeft beslist ook mooie woningen: denk bijvoorbeeld aan de ‘houten’ woningen in de Wilkemaheerd, of de woningen met uitzicht over de landerijen van Zuidwolde of Thesinge. Maar eerlijk: hoeveel mooier is het niet om over dat alles gewoon als met een adelaarsblik heen te mogen kijken? Het Noorderplantsoen en het Roege Bos (bij Vinkhuizen) vormen nu mijn tuinen. De meeuwen vliegen op ooghoogte voor mijn ramen langs. Iedere bui hagel zie ik aankomen, de zon schijnt hier het grootste deel van de dag uitbundig naar binnen. Kortom: ik heb -eerlijk gezegd- nu méér het gevoel deel van de natuur te vormen dan in mijn beide tuintjes in Beijum. 

Wie kan zeggen dat ‘ie in één wijde blik twee watertorens, een stuk of tien kerktorens, een voetbalstadion en een ‘gouden’ museumtoren, een Forum en het Leekstermeer, de gebouwen van de DUO en van de Gasunie, de voorraadsilo’s van de suikerfabriek en het UMCG kan zien? Nou? Nou???? Ik dus, beste Blogger. Enne: behoorlijk waardevast ook nog. Geheimpje: er staan maar weinig appartementen in dit complex te koop, maar nu is er weer eentje ‘op de markt’. Als je de maten van dat appartement en de oriëntatie (dus het uitzicht) vergelijkt met het mijne (dat ik amper vijf maanden geleden heb gekocht), dan heb ik niet slecht geboerd. Nee: ik noem geen bedragen, maar in die korte tijd ben ik er zo’n tien, vijftien procent in waarde op vooruit gegaan. Da’s een beste slok op een borrel, nietwaar? 

Leuk voor de erfenis later: ik ben hier nog lang niet weg! 

P.S. maar Johan, beste man: zou je zelf niet eens buiten die wijk van je willen kijken? Groningen kent nog zoveel moois. En nou weet ik wel dat je nieuwste aanwinst (een hot tub: pas maar op dat je niet gaat koken!) je daarvan weerhoudt: per slot van rekening kan die niet op een balkon geïnstalleerd worden.

En altijd maar dat positief zijn over Beijum, terwijl er ook heus wel eens rottigheid is. De Blogger fietst er op zijn klompen dwars doorheen, door die rottigheid. Trouwens: klompen zijn zó 2020 – ga toch eens naar een echte schoenenwinkel, man! Of is dat te kostbaar voor een Beijumer armoedzaaier? Tenslotte: wanneer ga je nou eens op een cursus ‘Nederlands voor Bloggers’? Taalvoutjes zijn te vermijden…

JF; dit pik ik niet. Volgende week zal om 18:00 uur een passend antwoord gepubliceerd worden.