COLUMN UIT LEWENBORG (99)

Regelnicht

Al heel lang word ik zo genoemd. Ik ben dan ook echt een regelnicht, eerste klas. De ene keer erger dan de andere keer. Nu op dit moment moet er heel veel geregeld worden. Het komt op een goede planning aan. Mijn beste maatje ligt namelijk al sinds vorige week in het ziekenhuis vanwege hartproblemen. 

Nu moet je weten dat hij mij dagelijks ondersteunde bij mijn eigen lichamelijke problemen. Hij liet de hond ’s avonds uit en deed vaak de nodige boodschappen, weliswaar op zijn scootmobiel. Lopend zou hij nog geen 50 meter komen.

Je begrijpt vast dat hier groot paniek uitbrak, toen hij op de hartbewaking kwam te liggen. Plots is er zoveel te regelen. Als automatisch gaat dan mijn verstand op nul en blik op oneindig. Ik wil op bezoek natuurlijk en om dat voor elkaar te krijgen gaat er nogal wat aan vooraf.
Als eerste het vervoermiddel. Zelf heb ik een auto, alleen ik rijd niet meer. Iets met dwarrelende streepjes en nog wat andere dingen. Een wederzijdse vriend rijdt dus heen en terug, zo is hij dan meteen even op bezoek geweest. Met mijn scootmobiel durf ik de afstand niet aan, straks laat ie mij staan. De bus is nog een optie, alleen de auto is makkelijker. Gemak dient de mens.
Dan als tweede moet ik oppas hebben voor mijn door en door verwend hondje. Gelukkig heb ik daar ook twee lieve personen voor. Dan bij de één en dan bij de ander. Heen en weer bellen, afspraken maken en dan hé hé, ik kan op bezoek. 

Zoals jullie weten ben ik met mijn boek bezig en juist in deze periode had ik mijn manuscript terug van de redacteur voor ronde twee. De dagen vliegen voorbij. De planten bij de buren schreeuwen net zo hard om water als die van mij. Het huishouden ligt op zijn gat. Niet zó belangrijk even, als ik maar met mijn gat op een schone plee zit. Net zoals de kat ook graag schijt in een schone bak, anders kwakt hij zijn keutels eruit. Maf beest.
Probleem nummer drie zijn de boodschappen. Hoe ga ik dat doen? Het verwende mormel krijst de hele buurt bij elkaar als ik ook maar vijf minuten uit haar zicht ben. Een vriendin van mij had de oplossing. Werkelijk geniaal en nooit aan gedacht. De Appie bezorgd je boodschappen tot op het aanrecht. Zo geschiedde dat ik nu voor wel een week boodschappen in mijn koel en vrieskast heb liggen. Appie, wat ben ik blij met je! De app werkt perfect en zo heb ik onder het genot van een kopje koffie mijn volgende boodschappenlijst alweer klaar gezet.

Wat zou je zonder goede vrienden moeten?
Gelukkig ben ik gezegend met de juiste mensen om mij heen. Een telefoontje of appje en ze zijn er. (andersom ook) Ik heb een houten bord boven mijn deur hangen met de tekst: ‘Vrienden zijn als sterren. Je ziet ze niet altijd, maar je weet dat ze er zijn.’

2018©Vlindertje73